H Έλια, γεννήθηκε στα Χανιά και σπούδασε Ρώσικη Φιλολογία στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, Υποκριτική στην Ανώτερη Δραματική Σχολή “Δήλος” της Δήμητρας Χατούπη και Μουσική στο Βενιζέλειο Ωδείο Χανίων. Το 2013 πήρε Υποτροφία στην Ακαδημία της Τέχνης του Βερολίνου ως ηθοποιός και μουσικοσυνθέτις. Εργάζεται στο θέατρο και στον κινηματογράφο και είναι καθηγήτρια Υποκριτικής στο Δημόσιο ΙΕΚ Χανίων. Μόλις επέστρεψε από την Νέα Ζηλανδία, όπου πρωταγωνιστεί στην μεγάλου μήκους ταινία του Florian Habicht.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον ΓΙΩΡΓΟ ΚΟΛΟΜΠΑΚΗ | ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΜΙΧΑΛΗΣ ΨΑΡΟΥΔΑΚΗΣ (MIKEPSA)
Πως ξεκίνησε η ενασχόληση σου με το θέατρο, την μουσική κτλ;
Με το θέατρο τυχαία. Πριν 10 χρόνια ακριβώς συμμετείχα στο έργο “12 Ένορκοι” του ReginaldRoseμε την θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου Κρήτης. Λίγο καιρό μετά το πέρας των παραστάσεων δήλωσα στην μητέρα μου πως θέλω να ανέβω στην Αθήνα να σπουδάσω θέατρο. Η επιθυμία έγινε στόχος, μιας κ αν μου καρφωθεί κάτι στο κεφάλι γυρνάω τον κόσμο ανάποδα για να το πετύχω, και 2 χρόνια αργότερα ήμουν ήδη φοιτήτρια σε Δραματική σχολή!
Μουσική ξεκίνησα από κοριτσάκι με μαθήματα πιάνου και αρμονίου. Θυμάμαι τα πόδια μου δεν έφταναν στα πετάλια τα πρώτα χρόνια! Ακολούθησαν όλες οι θεωρητικές σπουδές, μετά το πιάνο άλλα όργανα και άλλα όργανα και πέρασα ώρες, μέρες, μήνες και χρόνια μέσα στα ωδεία με τελευταίο όργανο τα drums, τα οποία διδάχθηκα από έναν σπουδαίο Δάσκαλο και Άνθρωπο, τον Νίκο Σιδηροκαστρίτη!
Τι σημαίνει για σένα το «παίδεμά» σου με αυτά; Είναι θέμα εσωτερικής πληρότητας;
Θα μπορούσα να απαντήσω με ένα “ναι”. Είναι θέμα ανάγκης, σαν το νερό ή το οξυγόνο. Και όσο μου στερείται η ευκαιρία να εργαστώ σε κάποιο πρότζεκτ, όλο και διψώ για “παίδεμα”. Είναι μεγάλο δώρο να κάνεις αυτό για το οποίο προορίζεσαι, να το γνωρίζειςκαι να μην αμφιβάλλεις ποτέ, ακόμα κι όταν αποτυγχάνεις, ακόμα κι όταν δεν πληρώνεσαι για αυτό, να επιστρέφεις μετά από ένα γύρισμα ή μια πρόβα είναι για μένα ευλογία!
Αν “ψαγμένη” είναι μια παράσταση που σέβεται το έργο του συγγραφέα και του μεταφραστή, που τολμά να βγει έξω από τις νόρμες, να σπάσει τον τέταρτο τοίχο του κοινού και να δώσει αλήθεια, μια παράσταση που τολμά γενικώς, τότε το κοινό οφείλει να είναι ανοιχτό, ναι.
Πως επιλέγεις τις παραστάσεις που θα συμμετέχεις;
Κυρίως από τους συντελεστές. Αν είναι άνθρωποι που εμπιστεύομαι και θαυμάζω καλλιτεχνικά δεν θα το σκεφτώ δεύτερη φορά. Όταν περνάς ώρες στις πρόβες κάθε μέρα με ανθρώπους που επικοινωνείς καλλιτεχνικά και πνευματικά, η παράσταση θα έχει σίγουρη επιτυχία. Πρόσφατο και τρανταχτό παράδειγμα είναι η συνεργασία μου με την Ιώ Ασηθιανάκη και τη Σίσσυ Δαμουλάκη στις “Δούλες” του Ζαν Ζενέ, που ανεβάσαμε τον περασμένο χειμώνα. Δεν είχα ζήσει την εμπειρία να διώχνεις κόσμο από το θέατρο λόγω πληρότητας θέσεων για 10 συνεχόμενες παραστάσεις…και αυτό γιατί στις πρόβες, παρόλο που το έργο ήταν βαρύ και ασήκωτο, περάσαμε πολύ καλά, στηρίζαμε η μία την άλλη, πιστεύαμε η μία την άλλη. Οι άνθρωποι κάνουν τις παραστάσεις, όχι τα σκηνικά, όχι τα φώτα, όχι η μουσική ή τα κοστούμια αλλά οι άνθρωποι. Και όπως λέει και ο Peter Brook “καλός ηθοποιός είναι αυτός που είναι καλός άνθρωπος” και συμπληρώνω : “Καλή παράσταση είναι αυτή που συντελείται από καλούς ανθρώπους”.
Ποια θεωρείς ως τώρα την πιο επιτυχημένη καλλιτεχνικά δουλειά σου;
Ωχ μόλις απάντησα σε αυτή την ερώτηση πιο πάνω! Χαχαχα (γελάει)
Μία ακόμη δουλειάγια την οποία είμαι περήφανη, είναι το έργο “Ζητείται Άνθρωπος” που ανέβασα το καλοκαίρι του 2013 ως Υπότροφος στην Ακαδημία της Τέχνης του Βερολίνου. Πρόκειται για έναν μονόλογο βασισμένο στην Κυνική Φιλοσοφία του Διογένη, στον οποίο συμμετείχα ως ηθοποιός και μουσικός και βραβεύτηκα για την μουσική της παράστασης! Το έργο το παρουσίασα και στην Αθήνα τον χειμώνα του 2014 με σπουδαίους επίσης συνεργάτες!
Τι νέο ετοιμάζεις για το φετινό καλοκαίρι;
Μέσα Ιουλίου ανεβάζουμε με την Ιώ Ασηθιανάκη στο theatre 73100 δύο διαδραστικούς υπαρξιακούς μονολόγους του Δημήτρη Δημητριάδη, τη “μνήμη” και τη “λήθη”. Ένα φιλοσοφικόκείμενο πιο επίκαιρο από ποτέ.” Εκεί που τελειώνει το σώμα μου τελειώνω κι εγώ. Εκεί θα τελειώσω. Στο τέλος του σώματος είναι το τέλος μου.” Στις 11 Ιούλη είναι η προγραμματισμένη πρεμιέρα μας και εύχομαι με το καλό να ανταμώσουμε!
Είναι οι Χανιώτες κοινό ανοικτό σε πιο «ψαγμένες» παραστάσεις;
Οι Χανιώτες είναι γενικώς πολιτιστικά ανοιχτό κοινό ή μάλλον πιο σωστά θέλουν να είναι…Κάθε κοινό πρέπει να εκπαιδεύεται και αυτό είναι ευθύνη και χρέος κάθε καλλιτέχνη και φορέα. Αν “ψαγμένη” είναι μια παράσταση που σέβεται το έργο του συγγραφέα και του μεταφραστή, που τολμά να βγει έξω από τις νόρμες, να σπάσει τον τέταρτο τοίχο του κοινού και να δώσει αλήθεια, μια παράσταση που τολμά γενικώς, τότε το κοινό οφείλει να είναι ανοιχτό, ναι.
Αν επέλεγες ένα από τα όσα κάνεις, ποιο θα ήταν αυτό;
Εννοείς αν έπρεπε να διαλέξω ένα και μόνο ένα από αυτά; Νομίζω τον κινηματογράφο. Δεν νομίζω, είμαι σίγουρη. Μετά την εμπειρία μου στην Νέα Ζηλανδία, όπου ταξίδεψα για τον πρωταγωνιστικό ρόλο της νέας ταινίας του Florian Habicht “Under a fullmoon”, διαλέγω κινηματογράφο! Η διαδικασία των γυρισμάτων, αυτό το ξανά και ξανά, μετά το cut και πριν το action ή και αντίστροφα, είναι κάτι που θα ήθελα να κάνω όλη μου τη ζωή!
Τι θα πρότεινες στους θεσμικούς καλλιτεχνικούς φορείς της πόλης για την αναβάθμιση του πολιτιστικού αποτελέσματος;
Να ταξιδέψουν…
Σε ποιο σημείο του νομού Χανίων θα ήθελες να δώσεις την καλύτερη σου παράσταση;
Στην πισίνα που μπαζώσανε κοντά στο κολυμβητήριο. Στην πισίνα του Ξενία. Κάποτε ήθελα με τον Δημήτρη Μπαρνιά, συνεργάτης μου στο μουσικό πειραματικό σχήμα Feliformia, να παίξουμε μέσα στην πισίνα καθώς ήταν για χρόνια άδεια. Δεν τα καταφέραμε, ελπίζω όμως κάποια στιγμήνα γίνει η σκηνή για μια μελλοντική παράσταση.
