Η σκηνοθεσία μπορεί να προκύψει σαν φυσικό επακόλουθο της υποκριτικής όταν υπάρχει αέναη εξερεύνηση, πειραματισμός και εσωτερική ανάγκη.
Η Ιω γεννήθηκε στην Αθήνα το καλοκαίρι του 1985. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Δημόσια Διοίκηση στη Νομική Σχολή Αθηνών και Υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, απ΄ όπου αποφοίτησε το 2010. Για τα επόμενα δύο χρόνια εργάστηκε ως ηθοποιός στην Αθήνα, μέχρι το καλοκαίρι του ΄12 που βρέθηκε στα Χανιά… και έμεινε. Ίδρυσε τη σχολή θεάτρου THEATRE 73100, στην οποία διδάσκει θέατρο σε μικρούς και μεγάλους και οργανώνει θεατρικές παραστάσεις.
Συνέντευξη στον Γιώργο Κολομπάκη | Φωτογραφίες: Μιχάλης Ψαρουδάκης [Mikepsa]
Θυμάσαι από μικρή να ήσουν «ταγμένη» στο θέατρο;
Θυμάμαι πως σχεδόν κάθε Κυριακή οι γονείς μου με έπαιρναν μαζί τους στο θέατρο σε παραστάσεις ενηλίκων. Και τις επόμενες μέρες, στο δωμάτιο μου μάθαινα τα κείμενα από το πρόγραμμα κ έπαιζα μόνη μου τους αγαπημένους μου ρόλους.
Τί ήταν αυτό που σε μάγεψε στο θέατρο και ασχολήθηκες με αυτό;
Είχα την τύχη να δω σπουδαίους ηθοποιούς στη σκηνή, σχεδόν από το 1992. Τους θαύμαζα και φανταζόμουν και τον εαυτό μου να παίζει. Νομίζω πως ήρθε χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, σχεδόν σαν φυσική εξέλιξη. Ένα καλοκαίρι αποφάσισα να σπουδάσω θέατρο, έδωσα εξετάσεις και πέρασα στη σχολή του Εθνικού. Ήμουν πολύ τυχερή γιατί είχα ξεχωριστούς καλλιτέχνες αλλά και ανθρώπους καθηγητές, όπως η Μαρία Κεχαγιόγλου, ο Δημήτρης Καταλειφός, ο Νίκος Χατζόπουλος.
Ποια ήταν το πρώτα σου βήματα στο θέατρο;
Στην Αθήνα έμεινα μόνο δύο χρόνια μετά την αποφοίτησή μου κ συμμετείχα σε τέσσερις παραγωγές, μετά από άπειρες ώρες τρεξίματος και αναμονής σε ακροάσεις. Συνεργάστηκα με εξαιρετικούς νέους καλλιτέχνες αλλά και με πολύ δύσκολα περιστατικά- που τα ευννοεί το καλλιτεχνικό περιτύλιγμα και που δεν θέλω καν να θυμάμαι. Και μετά, εδώ..
Μεγάλωσες στην Αθήνα. Όταν πλέον ήρθες στα Χανιά, σε βοήθησε η πόλη να ξεδιπλώσεις την δημιουργικότητα σου;
Η πόλη, όσο καλλιεργημένο κι αν είναι το κοινό της- δεν μπορεί να κάνει τίποτα αν εσύ ο ίδιος δεν πάρεις τις αποφάσεις σου. Εγώ δεν διδάσκω Χανιώτες, ούτε επιλέγω έργα για Χανιώτες. Οι επιλογές μου είναι αυτές που θα ήταν σε οποιαδήποτε πόλη του κόσμου- κι εγώ επέλεξα τα Χανιά για να ζήσω και να κάνω θέατρο, με αφορμή τον άνθρωπο που ερωτεύτηκα. Από κει και πέρα το κοινό των Χανίων, στηρίζει απόλυτα κάθε προσπάθεια μας, ίσως μάλιστα και πολύ περισσότερο απ΄ ό,τι φανταζόμουν. Σαφώς και υπάρχουν άνθρωποι επιφυλακτικοί και πολλές φορές κακεντρεχείς, όπως σε κάθε κοινωνία- αλλά έτσι πρέπει: αν μας γουστάρουν όλοι είναι ανησυχητικό.
Πόσα έργα έχεις ανεβάσει τα τέσσερα χρόνια που ζεις και δημιουργείς στα Χανιά;
Έχω ανεβάσει 9 παραστάσεις και οι τελευταίες ήταν οι : “Αντιγόνη” του Bertolt Brecht και “Oι Δούλες” του Jean Genet και το μιούζικαλ “Το Βιβλίο των Σκιών”, σε συνεργασία με το Jazz Train Studio (τη Βασιλική Ντουντουλάκη και τον Κώστα Κοκολάκη) και τη Μικέλα Παπαδουλάκη.
Οι Δούλες ήταν sold out σε όλες τις παραστάσεις, δεν θυμάμαι να έχει συμβεί τόσο έντονα κάτι τέτοιο στο παρελθόν. Πώς αισθάνεσαι για αυτό;
Αισθάνομαι χαρά, πληρότητα κ ευγνωμοσύνη που ήρθα σε επαφή με αυτό το σπουδαίο έργο αλλά κ με όλους όσοι εργάστηκαν γι΄ αυτό και είναι μεγάλη μου τιμή που βρέθηκα στη σκηνή με την Έλια Βεργανελάκη και τη Σίσσυ Δαμουλάκη, δύο σπουδαίες ηθοποιούς που έχουν επιλέξει να δραστηριοποιούνται και στα Χανιά. Είναι απίστευτα αισιόδοξο, σε χαλαιπούς καιρούς να γεμίζει το θέατρο κάθε φορά που ανεβάζουμε κάτι, γι΄ αυτό και θεωρώ χρέος μου να σέβομαι τον κάθε θεατή ξεχωριστά.
Ως ηθοποιός -σκηνοθέτης συνυπάρχεις με ανθρώπους της ηλικίας σου, πως είναι αυτή η συνεργασία;
Το μεγάλο στοίχημα στο θέατρο είναι νε περάσεις από το εγώ στο εμείς, να συνυπάρξεις, να καταλάβεις, να ακούσεις και διαπληκτιστείς γόνιμα, με έναν και μοναδικό στόχο- το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Χωρίς διαφωνίες δεν γνωρίζουμε τον άλλο και χωρίς συγκρούσεις δεν πάμε μπροστά. Οι συνεργασίες μου λοιπόν, έχουν την απαιτούμενη ένταση που μας κρατάει ζωντανούς για να παλεύουμε, τόσο για την τέχνη, όσο και για τη ζωή. Και σίγουρα είναι γεμάτες αγάπη.
Από την ηθοποιία στην σκηνοθεσία είναι μακρύς ο δρόμος;
Ένας καλός ηθοποιός οφείλει να βλέπει και έξω από τον εαυτό του, να διαθέτει πολλά εξωτερικά μάτια, να δημιουργεί συνθήκες, να διαμορφώνει σχέσεις, να γκρεμίζει και να χτίζει για να ξαναγκρεμίσει και να ξαναχτίσει. Όσο πιο ανοιχτός και διαθέσιμος είσαι, τόσο πιο εύκολα μπορείς να δημιουργήσεις. Η σκηνοθεσία μπορεί να προκύψει σαν φυσικό επακόλουθο της υποκριτικής όταν υπάρχει αέναη εξερεύνηση, πειραματισμός και εσωτερική ανάγκη. Στις Δούλες είχα τη χαρά για πρώτη φορά να συνσκηνοθετώ με την Έλια Βεργανελάκη και ήταν μία πρωτόγνωρη κατάσταση, ενδιαφέρουσα και πολύ γόνιμη, όπως αποδείχτηκε.
Σε τι είδους έργα προτιμάς να παίζεις ως ηθοποιός, και ποια προτιμάς ως θεατής;
Επειδή στη ζωή μου δεν είμαι καθόλου σοβαρή- μιας και η ίδια η ζωή δεν είναι καθόλου σοβαρή, δεν μου λείπουν οι κωμικοί ρόλοι- αν και λατρεύω τα κωμικά στοιχεία σε όλων των ειδών τα έργα. Η αλήθεια είναι, πως όταν πηγαίνω στην Αθήνα επιλέγω να βλέπω παραστάσεις που παίζουν οι φίλοι μου από τη σχολή, που είναι όλοι σπουδαίοι καλλιτέχνες.
Πως θα χαρακτήριζες του Χανιώτες θεατές; Αγαπούν το θέατρο;
Αγαπούν το θέατρο, αλλά δυστυχώς δεν δίνεται η ευκαιρία στην πόλη να φιλοξενεί σημαντικές παραστάσεις από την Αθήνα- μιας και κατά κύριο λόγο έρχονται οι παραγωγές που μπορούν να αντέξουν οικονομικά και που δεν είναι απαραίτητα οι πιο αξιόλογες.
Καλώς ή κακώς ζούμε σε μια επαρχιακή πόλη. Τι θα έλεγες για το γενικότερο επίπεδο των πολιτιστικών δρώμενων στα Χανιά; Όχι μόνο στο θέατρο, αλλά γενικότερα.
Τα πολιτιστικά δρώμενα στα Χανιά είναι αρκετά, αλλά όχι πολλά. Το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι όλοι οι ανεξάρτητοι καλλιτέχνες αντιμετωπίζουν έντονο οικονομικό πρόβλημα στο να στηρίξουν το όραμά τους. Οι λόγοι είναι γνωστοί και αποτελούν τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια. Παρόλα αυτά είναι αξιέπαινο το γεγονός ότι όλοι προσπαθούν να στηρίξουν και να προβάλλουν τη δουλειά τους με όσα μέσα διαθέτουν. Κι ας μην ξεχνάμε ότι πολλές φορές δεν έχουν και κανένα οικονομικό κέρδος.
Πιστεύεις ότι θα «σήκωνε» η πόλη ένα καλλιτεχνικό φεστιβάλ – μουσική, θέατρο, εκθέσεις κτλ – σε μια συνύπαρξη των εδώ καλλιτεχνών;
Θα σήκωνε και θα ξεσήκωνε αλλά δυστυχώς οι αρμόδιοι φορείς δεν ασχολούνται με τέτοια πράγματα όταν δεν υπάρχει ψωμί.
Τι να περιμένουμε από την Ιώ στο άμεσο μέλλον;
Στα τέλη Μαΐου θα σκηνοθετήσω την ηθοποιό Μαρία Μπενάκη στο «Και Ιουλιέτα» του Άκη Δήμου, στο Τheatre 73100.
Έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μου μια ατάκα – δεν θυμάμαι τον ηθοποιό που την είπε… «Ο μεγάλος εχθρός του ηθοποιού – καλλιτέχνη είναι το στομάχι του». Πως βλέπεις να έχε επηρεάσει η δύσκολη οικονομική κατάσταση που διανύουμε, το χώρο του θεάτρου;
Η οικονομική κατάσταση έχει επηρεάσει όλους τους κλάδους σε τεράστιο βαθμό. Με τους καλλιτέχνες όμως και ειδικά με τους ηθοποιούς συμβαίνει, κάτι που αγγίζει τα όρια της εκμετάλλευσης. Πολλοί είναι αυτοί που, σκοπίμως αγνοούν ότι ο ηθοποιός αποτελεί κι αυτός έναν επαγγελματία που οφείλει να πληρώνεται και πως αυτό που κάνει- οι ώρες που διαβάζει, οι ώρες που αφιερώνει σε πρόβες και παραστάσεις είναι ώρες εργασίας και όχι πάρτι ρεφενέ.
