Θα θυμάμαι πάντα τη σκηνή από την «Πολίτικη Κουζίνα» όπου ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης δέχεται την είδηση ότι η οικογένειά του θα πρέπει να φύγει από την Πόλη… Τότε βεβαιώθηκα ότι δεν πρόκειται απλά για έναν καλό κωμικό αλλά για ένα σπουδαίο ηθοποιό. Ο 49χρονος Θεσσαλονικιός (με καταγωγή από την Χαραυγή Κοζάνης, για την ακρίβεια) που ξεκίνησε από τους Άγαμους Θύτες και προχώρησε στο θέατρο παίζοντας σε «μεγάλα» έργα σήμερα έφτασε να είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους, εμπορικά, ηθοποιούς της γενιάς του, κάτι το οποίο κατάφερε χωρίς ποτέ να κάνει συμβιβασμούς στην ποιότητα των επιλογών του. Πρωταγωνίστησε στο θέατρο, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση (φέτος στην αστυνομική κωμωδία του Mega «L.Α.Ρ.D.» που παραπέμπει στο θρυλικό αστυνομικό τμήμα της πόλης των Αγγέλων Los Angeles Police Department), για την οποία μας μίλησε, όπως επίσης για το σινεμά, το θέατρο αλλά και τη ζωή…
Συνέντευξη: Ελένη Φουντουλάκη
Αν και στο σύνολο της καριέρας σας έχετε κάνει πολλά και διαφορετικά πράγματα, τα τελευταία χρόνια δείχνετε σαφή προτίμηση στην ερμηνεία… ένστολων τηλεοπτικών ρόλων. Φέτος, μετά από δύο σαιζόν αστυνόμου Μπέκα, υποδύεστε τον αστυνόμο Προκόπη στη νέα σειρά του Mega «L.A.P.D.». Πώς και συνεχίζετε, τηλεοπτικά, να κινήστε στον “αστυνομικό” κύκλο; Αυτό που με ενδιαφέρει πάντα είναι ο εκάστοτε χαρακτήρας που υποδύομαι. Μου αρέσουν οι ρόλοι στους οποίους συνυπάρχουν το κωμικό και το δραματικό, το πικρό και το σαρκαστικό στοιχείο. Ο αστυνόμος Μπέκας και ο αστυνόμος Προκόπης είναι δύο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες σε δύο σειρές με επίσης τελείως διαφορετικό ύφος. Αυτό που δεν θα ήταν πρωτότυπο θα ήταν να έπαιζα σε σειρά ανάλογου ύφους ή έναν χαρακτήρα, έστω και σε άλλο επάγγελμα, παρόμοιο με τον Μπέκα. Ο Πάκος είναι ένας τελείως διαφορετικός χαρακτήρας και το LAPD είναι μια κωμωδία με στοιχεία φαρσικά. Άλλωστε, αν ήταν έτσι δεν, θα έκανα και φέτος τηλεόραση γιατί δεν το συνηθίζω να κάνω το ένα σίριαλ μετά το άλλο. Αυτό πρώτη φορά το κάνω… Συνήθως ψάχνω να βρω μια καλή κωμωδία που απλά δεν υπάρχει γι’ αυτό και επί πολλά χρόνια αρνιόμουν να κάνω τηλεόραση! Τη συγκεκριμένη κωμωδία όμως, δεν ήθελα να τη χάσω. Μου την πρότειναν από το Μega και νομίζω ότι, κάπου – κάπου, ξέρω να παίζω έτσι και καμιά κωμωδία τηλεοπτική…
Θα χαρακτηρίζατε τη συγκεκριμένη σειρά αστυνομική κωμωδία με στοιχεία παρωδίας ή μαύρη κωμωδία; Όλα όσα είπες υπάρχουν… Δεν νομίζω ότι μπορώ να την κατατάξω σε μια συγκεκριμένη κατηγορία γιατί και φαρσικά στοιχεία έχει, και στοιχεία μαύρης κωμωδίας, αλλά και πολλά ηθογραφικά στοιχεία. Πέρα από όλα αυτά είναι μια κωμωδία στην οποία τυγχάνει να πρωταγωνιστούν αστυνομικοί χαρακτήρες. Δεν είναι όμως αυτό καθαυτό το ζήτημα. Είναι απλώς το πρόσχημα για να αρχίσουν να εκτυλίσσονται οι κωμικές ιστορίες της σειράς.
Γκρίζο κοστούμι, κυνισμός και ιδιαίτερο χιούμορ. Ο αστυνόμος Μπέκας ήταν ένας «ιδιαίτερος τύπος» αλλά έδειχνε να σας πηγαίνει… Ναι, ο Μπέκας ήταν λίγο κυνικός, σκεπτικιστής, μελαγχολικός, ένας ευφυής άνθρωπος ο οποίος έλυνε γρίφους. Φυσιογνωμία που θύμιζε μια άλλη εποχή, όταν οι αστυνομικοί είχαν έντονη την έννοια του καθήκοντος, στοιχείο που μου άρεσε πάρα πολύ στο συγκεκριμένο χαρακτήρα τον οποίο και αγάπησα πάρα πολύ. Ήταν ένας ρόλος που είχα δρομολογήσει να κάνω με μια άλλη εταιρία παραγωγής πολύ πριν μου προταθεί από εκείνη με την οποία τελικά συνεργαστήκαμε.
Ποια είναι αντίστοιχα τα χαρακτηριστικά του Προκόπη; Έχετε εντοπίσει κάποια κοινά δικά σας με τον ήρωα που υποδύεστε; Πάντα, σε όλους τους ρόλους βρίσκεις κοινά στοιχεία μέσα σου. Ακόμα και κρυμμένα, «σκοτεινά» στοιχεία… Υπάρχει πάντα ένας κοινός τόπος για τον ηθοποιό που προσθέτει τα δικά του στοιχεία, βγάζει αυτά που έχει μέσα του. Απλώς κάποια πράγματα, που πολλές φορές είναι βαθύτερα, δεν τα γνωρίζεις. Ο Προκόπης είναι ένας άνθρωπος αρκετά αδέξιος αλλά καλοπροαίρετος. Θέλει αλλά… δεν μπορεί! Αυτό είναι το βασικό του στοιχείο. Είναι ένας άνθρωπος που χάνει σε όλα τα επίπεδα γιατί είναι έντιμος, είναι καθαρός μέσα του αλλά παράλληλα είναι εντελώς ακατάλληλος για αυτή τη δουλειά… Το ακριβώς αντίθετο του Μπέκα, δηλαδή.
Στη συγκεκριμένη σειρά σατιρίζονται και τα κακώς κείμενα της Ελληνικής Αστυνομίας σε μια εποχή με έντονη σχετική επικαιρότητα. Η σάτιρα είναι μια πολύ λεπτή έννοια και η σειρά έχει περισσότερα στοιχεία παρωδίας παρά σάτιρας. Στο LAPD παρακολουθούμε ουσιαστικά τη ζωή τριών αστυνομικών που, λόγω αδεξιότητας, κάνουν πολλές γκάφες. Άλλωστε, η σειρά δεν θα μπορούσε εκ των πραγμάτων να ασχολείται αποκλειστικά με γκάφες των δικών μας αστυνομικών επειδή βασίζεται σε ισπανικό σενάριο. Σίγουρα υπάρχει αναγωγή στην ελληνική πραγματικότητα και κάποιες περιπτώσεις ίσως φανούν γνώριμες. Στην αρχή πιστεύαμε ότι οι αστυνομικοί που βλέπουν τη σειρά θα ενοχληθούν λόγω της αρκετά «αστείας» εκδοχής του συγκεκριμένου επαγγέλματος. Ωστόσο, οι περισσότεροι από αυτούς μας λένε: «Σαν να μας αντιγράφετε είναι. Έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα…». Πάντως, η αδεξιότητα και η ανοησία αυτών των ανθρώπων είναι συνηθισμένο φαινόμενο, όχι μόνο στην Ελληνική Αστυνομία, αλλά σε όλες τις αστυνομίες του κόσμου. Πάντα υπάρχουν οι καλές και οι κακές εκδοχές. Αυτοί τουλάχιστον είναι έντιμοι άνθρωποι, δεν είναι…… Γιατί και οι αστυνομικοί, όπως όλοι οι επαγγελματίες, είναι δύο ειδών. Υπάρχουν αυτοί που έχουν θετική και έντιμη στάση απέναντι στα πράγματα, υπάρχουν και εκείνοι οι οποίοι κάνουν τα γνωστά, που δεν θα σας τα πω εγώ γιατί τα ξέρετε καλύτερα…
Με τους συμπρωταγωνιστές σας έχετε ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν; Όχι! Με όλους είναι η πρώτη φορά. Αυτό που βλέπω είναι ότι με τους νεότερους σε ηλικία ηθοποιούς, σε αντίθεση με το τι συνέβαινε τις παλιότερες εποχές, έχουμε πολύ ωραίες σχέσεις μεταξύ μας. Υπάρχουν βέβαια και οι συνάδελφοι που είμαστε φίλοι από τα παλιά, άνθρωποι που τους αγαπώ πολύ, είναι καλοί ηθοποιοί, καλά παιδιά και έχουμε αναπτύξει πιο στενές, οικογενειακές σχέσεις… Ένας από αυτούς είναι και ο Στέλιος Μάινας.
Πως είναι η ατμόσφαιρα στα γυρίσματα; Θα την έλεγα απλά… ιδανική.
Πέρασαν κάποια χρόνια από την τελευταία σας παράσταση με τους Άγαμοι Θύται. Από τότε η επικαιρότητα τρέχει αλματωδώς και νέες εξελίξεις στη χώρα μας έχουν αλλάξει σχεδόν ριζικά το τοπίο. Αυτό δε σας ωθεί να ξαναβγείτε στη σκηνή κάνοντας τη δική σας αισθητική και ιδεολογική παρέμβαση; Η επικαιρότητα δεν είναι η μόνη απαραίτητη προϋπόθεση για να παρέμβουμε. Είναι και θέμα εσωτερικής κατάστασης. Όταν έρθει η ώρα και νοιώσουμε ότι είμαστε ορεξάτοι και έτοιμοι να το κάνουμε, θα το κάνουμε. Γι’ αυτό μάλλον θα παίξουμε τον χειμώνα. Το γεγονός ότι κάνουμε διαλλείματα στις εμφανίσεις μας δεν σημαίνει ότι δεν θέλουμε τις παραστάσεις. Απλώς δεν θέλουμε να καταναλωνόμαστε επειδή είναι ένα πράγμα που αγαπάμε και ο κόσμος μας αγαπάει… Εντωμεταξύ, όσοι συνεργάτες έχουν περάσει από τους Άγαμους Θύτες όλα αυτά τα χρόνια πρέπει να είναι πάνω από πενήντα-εξήντα άτομα. Επιλογή μας είναι να παίζουμε λίγο και όταν έχουμε κέφι… Ελπίζω και του χρόνου να καταφέρουμε να κάνουμε μια παράσταση όπως οι προηγούμενες!
Οι εποχές πάντως ευνοούν και τη σάτιρα και την επιθεώρηση. Όλες οι εποχές ευνοούν την σάτιρα. Θέματα πάντα υπάρχουν. Το ζητούμενο είναι πώς τα διαχειρίζεσαι και ποια είναι η προσωπική σου σχέση με τον κόσμο γύρω σου. Εγώ θεωρώ ότι δεν είμαστε καθαρά σατιρικοί ηθοποιοί. Στους Άγαμοι Θύται υπάρχει βέβαια ένα αδιόρατο άρωμα σάτιρας αλλά βασικά κάνουμε χιούμορ με μια πλάγια, λοξή ματιά στα πράγματα ή και με μια δόση ειρωνείας. Θέλω να πω ότι ο καθαρόαιμος σατιρικός θα έπρεπε να είναι ένας άνθρωπος με στάση ζωής πολύ πιο συντηρητική από αυτή που έχουμε εμείς, με συνέπεια λόγων και πράξεων, να είναι και λίγο τιμητής των πραγμάτων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η σάτιρα είναι τιμητής των πάντων… Και βέβαια δεν πιστεύω σε αυτό που ακούγεται τακτικά, το ότι δηλαδή η σάτιρα δεν έχει όρια. Η σάτιρα έχει όρια. Επίσης, η σάτιρα είναι απαραίτητη σε δύσκολες εποχές. Σε εποχές απόλυτης ελευθερίας μέχρι κατάχρησης, όπως αυτή που ζούμε τώρα, τα αυτονόητα λέγονται από όλους. Δεν πράττονται βέβαια… Όμως, αυτό δεν είναι δουλειά της σάτιρας αλλά της πολιτικής.
Σήμερα έχουμε άξιους εκπροσώπους της σάτιρας; Πάντα, νομίζω, στην Ελλάδα είχαμε εκπροσώπους με υψηλές επιδόσεις στη σάτιρα και την κωμωδία. Τα τελευταία τριάντα – τιανταπέντε χρόνια που παρακολουθώ τις καλλιτεχνικές εξελίξεις, εκτιμώ ότι υπάρχουν σπουδαίοι καλλιτέχνες οι οποίοι υπηρέτησαν είτε τη σάτιρα, είτε εν γένει την κωμωδία…
Πιστεύετε ότι η σάτιρα στην τηλεόραση βρίσκει το στόχο της; Νομίζω πως όχι. Η τηλεόραση είναι ένα μέσο εξουσίας άρα, μόνο εξουσιαστικό λόγο μπορεί να αρθρώσει και, κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να αμφισβητήσει μέσα από ένα ισχυρό σύστημα. Η σάτιρα που γίνεται σήμερα μέσα από την τηλεόραση είναι λίγο… “στη ζούλα πράγμα”. Ωστόσο, μπορεί κάλλιστα να αποτελεί μια άριστη τηλεοπτική ψυχαγωγία. Η πραγματική σάτιρα θέλει πεζοδρόμιο, χώρους με ζωντανό ακροατήριο… Και αυτό είναι πραγματικά κάτι πολύ δύσκολο. Ούτως ή άλλως, δεν πιστεύω στην αποτελεσματικότητα της σάτιρας, ότι μπορεί δηλαδή να αλλάξει τον κόσμο. Μπορεί να κάνει μια παρέμβαση, να μιλήσει για πράγματα και καταστάσεις αλλά μέχρι εκεί… Αν μέσω της τέχνης μπορούσε ν’ αλλάξει ο κόσμος, αυτό θα είχε συμβεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια… Τόσοι σπουδαίοι και μεγάλοι δημιουργοί μίλησαν και μάλιστα σε εποχές που οι άνθρωποι ήταν λιγότεροι και επικοινωνούσαν μεταξύ τους. Κι όμως ο κόσμος παραμένει ο ίδιος…
Στην κλασική ερώτηση: «τι προτιμάτε να κάνετε, κινηματογράφο, θέατρο ή τηλεόραση», τι θα μου απαντήσετε; Ανάλογα με την εποχή. Για παράδειγμα, τώρα προτιμώ να κάνω κινηματογράφο. Σε λίγο θα θέλω να κάνω θέατρο γιατί έχω ενάμιση χρόνο να παίξω. Από την άλλη πλευρά, έχω κάνει τελευταία πολύ τηλεόραση και δεν θέλω να κάνω άλλο. Γενικά, αγαπώ πιο πολύ το σινεμά, περισσότερο από το θέατρο και την τηλεόραση. Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε το ότι ζούμε από την τηλεόραση ούτε το ότι το θέατρο είναι η μητέρα της υποκριτικής. Απλά εγώ θέλω πλέον να έχω λιγότερη σχέση με το θέατρο για να έχω μεγαλύτερο πάθος, να το απολαμβάνω περισσότερο και να έχω ουσιαστικότερη σχέση με αυτό. Διότι το θέατρο έχει και μια καταναγκαστική πλευρά. Όταν παίζεις ένα, δύο, τρία έργα όλη τη σαιζόν, κάθε μέρα παραστάσεις και ειδικά τα Σαββατοκύριακα, παύεις να έχεις την ουσιαστική σχέση που θες να έχεις με το ρόλο σου… Δουλεύεις πια και για το ταμείο, πράγμα το οποίο προσωπικά απεχθάνομαι.
Πώς βλέπετε τον ελληνικό κινηματογράφο σήμερα; Δεν βλέπω να υπάρχει φως πουθενά, ούτε να γίνεται κάποια σοβαρή προσπάθεια με αξιώσεις. Απλά είμαι αισιόδοξος. Όλοι οι χαζοχαρούμενοι άντρες, είμαστε αισιόδοξοι… Πάντως, θέλω να πιστεύω ότι θα γίνουν πράγματα αν και δεν έχουμε πολλά δείγματα υψηλής ποιότητας.
Η «Πολίτικη Κουζίνα», ωστόσο, δεν αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα εξαίρεσης….
Δεν μπορώ να μιλήσω για τη συγκεκριμένη ταινία επειδή συμμετείχα και θα θεωρηθεί ότι δεν είμαι αντικειμενικός. Ήταν ένα καλό δείγμα δουλειάς, αφορούσε τους πολλούς θεατές και ταυτόχρονα ήταν μια καλή ταινία. Ωστόσο, έχουμε λίγα παραδείγματα καλών ταινιών. Από τη μια πλευρά, εδώ και πολλά χρόνια βγαίνουν ταινίες που δεν αφορούν τους θεατές -δικαίως-, ενώ άλλες φορές οι θεατές -αδίκως- αφήνουν κάποιες καλές ταινίες να περάσουν στο… «ντούκου». Επίσης, υπάρχουν ταινίες που είναι ανάξιες κινηματογραφικού λόγου χωρίς καμιά από τις προϋποθέσεις που οφείλει να έχει μια ταινία για να λέγεται κινηματογραφική. Τέτοιες ταινίες σήμερα υπάρχουν πάρα πολλές, ενίοτε πηγαίνουν και καλά, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα για μένα. Είναι απλά μια παρηγοριά ότι μπαίνει ακόμα ο κόσμος στη σκοτεινή αίθουσα… Είναι όμως αυτός ο σκοπός από την στιγμή που αυτό που πάει και βλέπει είναι κατώτερο των σίριαλ; Εξάλλου, ο στόχος της τηλεόρασης δεν είναι να κάνει τέχνη, είναι ένα ψυχαγωγικό μέσο. Το σινεμά πρέπει να είναι και κάτι παραπάνω από αυτό.
Το γεγονός ότι πολλές ελληνικές ταινίες, κυρίως κωμωδίες, σκίζουν στα ταμεία, τα τελευταία χρόνια τι σημαίνει; Σημαίνει ότι έχουμε πρόβλημα παιδείας σε αυτόν τον τόπο. Όποια κουβέντα και να ξεκινήσουμε, αυτή καταλήγει στο πώς οδηγούμε τη νέα γενιά, στο πώς σχετιζόμαστε με αυτό το διεστραμμένο κράτος στο οποίο ζούμε. Όλα είναι θέμα παιδείας… Από την άλλη, οι συνθήκες της σύγχρονης ζωής, οι δύσκολοι ρυθμοί της καθημερινότητας, η κούραση δεν αφήνουν περιθώρια ούτε να σκεφτεί κανείς. Απλώς επιλέγει κάτι για να ξεσκάσει και να περάσει ευχάριστα το χρόνο του.
Στη νέα ταινία του Κώστα Γαβρά «Παράδεισος στη Δύση» ενσαρκώνετε έναν κλασικό εύπορο νεοέλληνα. Πόσο αντιπροσωπευτικό δείγμα του σημερινού Έλληνα είναι αυτού του είδους ο… Ελληνάρας; Πρόκειται για αντιπροσωπευτικό δείγμα του εύπορου πλην αμόρφωτου Έλληνα, που έχασε την αυθεντικότητα του λαϊκού ανθρώπου επειδή τα κονόμησε, έγινε ανάλγητος και δεν τον ενδιαφέρει τίποτα. Μάλιστα, απορώ πώς ο Γαβράς συνέλαβε αυτόν τον χαρακτήρα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, παρότι ζει στο εξωτερικό περισσότερα από πενηνταπέντε χρόνια! Νομίζω ότι οι Έλληνες της εποχής που έφυγε ο Γαβράς στη Γαλλία ήτανε πιο τρυφεροί άνθρωποι. Σήμερα είμαστε πολύ πιο σκληροί. Ανέβηκε μεν το βιοτικό μας επίπεδο αλλά χάσαμε πολύ περισσότερα στοιχεία του κοινωνικού μας χαρακτήρα. Λυπάμαι που το λέω, αλλά νομίζω ότι αυτός ο νεοπλουτισμός μας έχει δημιουργήσει παραμορφώσεις.
Βέβαια, όταν πρόκειται για ταινία του Κώστα Γαβρά μιλάμε για ένα άλλο κινηματογραφικό επίπεδο από αυτό που λέγαμε παραπάνω….
Ακριβώς! Μιλάμε για εντελώς άλλο κινηματογραφικό επίπεδο από τα προαναφερθέντα…Είναι αυτό που έλεγα, ότι δεν βρίσκεις πλέον εύκολα ταινίες κινηματογραφημένες με αυτόν τον τρόπο, ανεξάρτητα αν η συγκεκριμένη δεν αρέσει πολύ, ή το σενάριο “δεν λέει κάτι” για ορισμένους.
Δεν το συνηθίζω να κάνω το ένα σίριαλ μετά το άλλο. Αυτό πρώτη φορά συμβαίνει… Συνήθως ψάχνω να βρω μια καλή κωμωδία που απλά δεν υπάρχει γι’ αυτό και επί πολλά χρόνια αρνιόμουν να κάνω τηλεόραση!
Ο καθαρόαιμος σατιρικός θα έπρεπε να είναι ένας άνθρωπος με στάση ζωής πολύ πιο συντηρητική από αυτή που έχουμε εμείς, με συνέπεια λόγων και πράξεων, να είναι και λίγο τιμητής των πραγμάτων… Και δεν πιστεύω σε αυτό που ακούγεται τακτικά, το ότι δηλαδή η σάτιρα δεν έχει όρια. Η σάτιρα έχει όρια.
Η τηλεόραση είναι ένα μέσο εξουσίας άρα μόνο εξουσιαστικό λόγο μπορεί να αρθρώσει και, κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να αμφισβητήσει μέσα από ένα ισχυρό σύστημα. Η σάτιρα που γίνεται σήμερα μέσα από την τηλεόραση είναι λίγο… “στη ζούλα πράγμα”.
Εδώ και πολλά χρόνια βγαίνουν ταινίες που δεν αφορούν τους θεατές -δικαίως-, ενώ άλλες φορές οι θεατές -αδίκως- αφήνουν κάποιες καλές ταινίες να περάσουν στο… «ντούκου». Επίσης, υπάρχουν ταινίες που είναι ανάξιες κινηματογραφικού λόγου χωρίς καμιά από τις προϋποθέσεις που οφείλει να έχει μια ταινία για να λέγεται κινηματογραφική.
Έχετε κάνει θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση… Υπάρχει κάτι άλλο στο οποίο θα θέλατε να δοκιμαστείτε, όπως η σκηνοθεσία; Η σκηνοθεσία είναι κάτι που έχω κάνει και στο θέατρο, και με τους Άγαμους Θύτες αλλά και στην κρατική τηλεόραση. Αυτό που μένει είναι να το δρομολογήσω και στο σινεμά. Άλλωστε, είμαι αυτοδίδακτος στο σινεμά, στη Θεσσαλονίκη δεν υπήρχε σχολή κινηματογράφου. Η πρόκληση και μόνο της σκηνοθεσίας με κινητοποιεί τρομερά, μου δίνει μεγάλη χαρά και ενέργεια.
Ο «Προκόπης», ο «Λουκάς» και ο «Θωμάς» θα συνεχίσουν να έχουν άμεσο δράση στις οθόνες και του χρόνου; Ναι, η σειρά θα συνεχιστεί και του χρόνου σύμφωνα με την πληροφόρηση που έχουμε από το ίδιο το κανάλι.
Τι να περιμένουμε στην εξέλιξη της σειράς; Οι άνθρωποι αυτοί θα βρίσκονται διαρκώς σε νέες περιπέτειες και η κατάσταση τους θα… επιδεινώνεται, τόσο στη δουλειά όσο και στα προσωπικά τους.
Η σειρά έχει δική της ιστοσελίδα στο site του καναλιού όπου υπάρχει και το προσωπικό blog του Προκόπη για τους fan του LAPD… Εσείς τι σχέση έχετε με την τεχνολογία; Τελευταία έχω αναπτύξει κάποιες δεξιότητες γύρω από τους Η/Υ. Κατά τα άλλα είμαι τελείως άσχετος. Συνήθως παραγγέλνω καπνό από το Internet ή αξεσουάρ -καθώς είμαι καπνιστής πίπας-, ή ψάχνω πράγματα τα οποία δεν υπάρχουν στην Ελλάδα ακόμη. Κάποιες φορές σερφάρω για να διαβάσω κανένα blog όπως αυτό του «Προκόπη» αλλά από facebook, ας πούμε, ούτε ξέρω τίποτα, ούτε και μου μένει χρόνος για να μάθω!
Τι άλλα χόμπι και ενδιαφέροντα έχετε; Μου αρέσει να βλέπω ταινίες, να διαβάζω κανένα βιβλίο και να βλέπω τους φίλους μου. Αυτά θέλω πλέον να κάνω στη ζωή μου περισσότερο. Τώρα, αν με ρωτήσεις τι άλλο θα ήθελα να κάνω, έχω να σου πω πολλά όπως το να βελτιώσω τα Αγγλικά μου -γιατί είναι άθλια-, ή να κάνω λίγη γυμναστική για να κρατιέμαι σε μια καλή φυσική κατάσταση και να βρίσκομαι σε φόρμα για τους ρόλους… Μάλλον όμως αυτά θα μείνουν απραγματοποίητα όνειρα λόγω έλλειψης χρόνου ή… λόγω τεμπελιάς!
Στα Χανιά έχετε έρθει; Σας έχει μείνει κάποια εικόνα; Ουουου… Έχω έρθει πολλές φορές… Τις περισσότερες από αυτές έρχομαι για διακοπές στο Λουτρό, στα Σφακιά… Είναι τόπος στον οποίο με έχει “μυήσει” ο Στέλιος Μάινας. Αυτός το είχε ανακαλύψει πρώτος μιας και ξέρει καλύτερα τα Χανιά -λόγω στρατιωτικής θητείας αλλά και της χανιώτισσας γυναίκας του, της Κάτιας Σπερελάκη- και ομολογώ ότι έχω καταγοητευθεί. Τελευταία βέβαια, τα Χανιά τα επισκέπτεται περισσότερο η κόρη μου με τις παρέες της γιατί εγώ έχω αποκτήσει ένα σπίτι στην Εύβοια όπου πηγαίνω εδώ και τρία χρόνια. Επειδή όμως στα Χανιά έρχομαι πάντα το καλοκαίρι που κατακλύζονται από κόσμο και έχει πολύ τουρισμό, θα ήθελα να βρεθώ και τις άλλες εποχές του χρόνου. Το Παλιό Λιμάνι των Χανίων πάντως είναι καταπληκτικό, τα γραφικά του σοκάκια αλλά και η γοητεία που εκπέμπει είναι μοναδική. Ένα από τα όνειρα μου είναι να μη δουλεύω τόσο πολύ εδώ στην Αθήνα και να μπορώ να παίξω εκτός κέντρου, στην Κύπρο, στην Κρήτη σε κάποιο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο, τα οποία είναι και πολύ αξιόλογα. Θα ήταν πολύ ωραία αν μπορούσα να μείνω για τρεις μήνες εκεί, να παίζω σε θεατρικές παραστάσεις το χειμώνα και παράλληλα να γνωρίσω καλύτερα τον τόπο και τους ανθρώπους. Πάντα μου άρεσαν οι επαρχιακές πόλεις και δεν λέω οι πόλεις της περιφέρειας γιατί είμαι από πεποίθηση επαρχιώτης. Μου αρέσει πάρα πολύ η ελληνική επαρχία, τόσο που στην Αθήνα, αν δεν ήταν η δουλειά μου, δεν επρόκειτο να ζούσα. Εγώ έχω μάθει αλλιώς. Στη Θεσσαλονίκη ζούσαμε αλλιώς … Για αυτό και θα ήθελα να ζήσω σε πόλεις όπως η Καβάλα, τα Χανιά, η Αλεξανδρούπολη, η Πτολεμαΐδα… Αλλά δεν το βλέπω να γίνεται με το φόρτο εργασίας που έχουμε εδώ.
Δημοσιεύτηκε στο τεύχος 32 του GO HANIA – Άνοιξη 2009