Παίζει στο θέατρο, συμμετέχει σε τηλεοπτικές σειρές, κάνει περιοδείες σε όλη την Ελλάδα, πάντα αεικίνητος και δραστήριος. Δεν το βάζει κάτω… Τα βάζει όμως με τους Έλληνες πολιτικούς, δεν χαρίζεται σε κανέναν! Ο Κώστας Βουτσάς, ο αγαπημένος κωμικός που μεγάλωσε γενιές και γενιές Ελλήνων, μιλάει στο Go Hania για όσα τον προβληματίζουν αλλά και για όσα τον κάνουν να ελπίζει ακόμα παραδίδοντας απλά μαθήματα ζωής και αισιοδοξίας…
Συμμετέχω στη νέα κωμική σειρά του Mega «Με τα παντελόνια κάτω». Πρόκειται για μια ιδιότυπη συγκατοίκηση, τρελαμένων από την κρίση ανθρώπων, σε ένα κάμπινγκ. Υποδύομαι τον Κώστα, έναν συνταξιούχο που αναγκάστηκε να ζήσει με τη γυναίκα του στο κάμπινγκ, όταν τους πέταξαν έξω από το παλιό σπίτι που νοίκιαζαν. Είναι μια σύγχρονη σειρά, που μπορεί και καταγράφει τη σημερινή κατάσταση και που θέλει να μας υπενθυμίσει ότι σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, η αλληλεγγύη και το χιούμορ είναι το μόνο μας καταφύγιο.
Απολαμβάνω τα τηλεοπτικά γυρίσματα αλλά και τις περιοδείες το καλοκαίρι. Είναι πολύ ευχάριστη η διαδικασία, σαν εκδρομή. Σηκωνόμαστε το πρωί, παίρνουμε το πρωινό μας, κάνουμε το μπάνιο μας στην πισίνα ή στη θάλασσα, τρώμε το μεσημέρι, κοιμόμαστε και το βράδυ πάμε και πληρωνόμαστε! Ακούμε και τον κόσμο που γελάει και είναι ευχαριστημένος, μεταφέρει στην ψυχή μας αυτή τη χαρά, τι παραπάνω να ζητήσει κανείς;
Είναι αναζωογονητικό να δουλεύω με νέους ανθρώπους, αλλά πάνω απ’ όλα μου αρέσουν γιατί μαθαίνω από αυτούς. Δεν μπορώ να συμβουλεύσω ούτε εσένα, ούτε κανέναν. Άλλα μηνύματα έχεις εσύ, άλλα μηνύματα εγώ, προτιμώ να μη συμβουλεύω. Απλώς μαθαίνω πώς παίζουν οι νέοι ηθοποιοί, πώς σκέφτονται νέοι συγγραφείς, σκηνοθέτες, άνθρωποι…
Σαφώς και προτιμώ την κωμωδία, τι να παίζω, δράματα; Τους θέλω τους κωμικούς ρόλους, ό,τι προκαλεί το γέλιο, αυτό με ενδιαφέρει, αυτό με αφορά. Δεν υπάρχει καλύτερη αίσθηση από αυτήν που έχεις όταν ακούς τον κόσμο να γελά, όταν καταλαβαίνεις ότι διασκεδάζει.
Το θέατρο είναι η ζωή μου. Απ’ το θέατρο έχω ξεκινήσει κι ας με ανέδειξε ο κινηματογράφος. Εξάλλου και στον κινηματογράφο βλέπουν αυτό που προσφέρω εγώ σαν θεατρίνος. Το θέατρο είναι η αρχή και το τέλος. Τίποτε άλλο.
Έχω μια ιδέα του τι μπορεί να σκέφτεται ο κόσμος όταν ακούει το όνομα Κώστας Βουτσάς. Το εισπράττω κάθε φορά που συναντώ κόσμο στο δρόμο. Μου δίνουν ευχές, νιώθω μια αγάπη και νιώθω ότι πρόκειται για ανιδιοτελή αγάπη, χωρίς συμφέρον. Ούτε υπουργός είμαι, ούτε βουλευτής, ούτε βιομήχανος. Έχουμε μεγαλώσει μαζί, είμαι 65 χρόνια στο θέατρο και έχω επαφή με τον κόσμο, σχέση αγνής αγάπης.
Με ρωτάνε πολύ συχνά για το παρελθόν, για τις παλιές εποχές. Δε με ενοχλεί να αναπολώ το παρελθόν, να μιλάω για εκείνα τα χρόνια, ξέρω πως ο κόσμος ρωτάει από πραγματικό ενδιαφέρον, δεν θα μπορούσα να δυσανασχετώ. Κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια, κι ας με ρωτάνε συνέχεια για την Καραγιάννη! Αυτό που δεν κάνω όμως, είναι να νοσταλγώ το παρελθόν. Δεν σκέφτομαι ποτέ τι θα έκανα διαφορετικά και τι όχι, δεν θα ήθελα να γυρίσω πίσω το χρόνο. Θέλω πάντα να πηγαίνω μπροστά. Δεν θέλω να κάνω πράγματα που να έχουν σχέση με το παρελθόν. Αυτός είναι ένας λόγος που συναναστρέφομαι κυρίως με νέους ανθρώπους. Φυσικά και δεν αρνούμαι το παρελθόν μου, αλλά δεν το σκέφτομαι, δεν ακουμπάω πάνω σε αυτό.
Η μεγαλύτερη αγωνία της δικής μου της γενιάς πάνω στη δουλειά αυτή ήταν πολύ απλά αλλά συγχρόνως πολύ δύσκολα, να κάνουμε καριέρα! Στην αρχή μόνο μέσα από το θέατρο και κοιτάζαμε με ό,τι είχαμε, πώς θα κάνουμε καριέρα, πώς θα έχουμε δουλειά. Εμείς ήμασταν πάρα πολύ τυχεροί τότε με τον Φίνο, ο οποίος δημιούργησε μια ομάδα και είχαμε μεγάλη επιτυχία. Αλλά μιλάμε για μια εποχή που οι νέοι στο χώρο αυτό, έβρισκαν δουλειά, είτε στο θέατρο, είτε οπουδήποτε αλλού. Τώρα τα παιδιά μαθαίνουν ξένες γλώσσες και φεύγουν. Ο γέρος Καραμανλής έδιωξε τους αγράμματους και τους φτωχούς, τους πούλησε στη Γερμανία και οι σημερινοί, Καραμανλής, Παπανδρέου, Σαμαράς, Βενιζέλος διώχνουν τα μορφωμένα παιδιά μας. Η μια μου κόρη είναι στη Ρώμη, η άλλη στο Λονδίνο και ο Άνθιμος ο Ανανιάδης, που τον έχω μεγαλώσει εγώ, είναι στο Λος Άντζελες. Ευτυχώς πάνε όλοι καλά, εδώ είναι δύσκολα, δεν μπορείς να κάνεις καριέρα σε οποιονδήποτε τομέα.
Αν ήμουν τώρα 20 χρονών και ξεκινούσα να κυνηγήσω το όνειρό μου, τα πράγματα θα ήταν σίγουρα πολύ πιο δύσκολα. Δυστυχία. Τα παιδιά που παίζουν πρώτη φορά στην τηλεόραση παίρνουν 20 ευρώ την ημέρα! Σκέψου ότι αν μένεις μακριά από τον τόπο γυρισμάτων, δε σου φτάνουν ούτε για το ταξί! Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η υπερπληθώρα, αυτό συμβαίνει λίγο πολύ στα περισσότερα επαγγέλματα. Είναι η κρίση όμως και κυρίως το άλλοθι της κρίσης. Λένε, α, έχουμε κρίση, πρέπει να διώξουμε κόσμο ή δεν έχουμε να πληρώσουμε. Φυσικά και υπάρχει κρίση, δεν αμφισβητείται, είναι η κατάσταση στην οποία μας έχουν φέρει οι δοσίλογοι οι πολιτικοί.
Αγανακτώ με τα ψέματα των πολιτικών. Με ενοχλεί να τους ακούω όλους αυτούς που κυβερνάνε τόσα χρόνια και έφεραν την Ελλάδα σε αυτή την τραγική κατάσταση. Μας έχουν καταντήσει σαν ζητιάνους. Αυτοί βγαίνουν στην πολιτική για να εξασφαλίσουν τα δισέγγονά τους. Δεν αγαπάνε την Ελλάδα ούτε τους Έλληνες. Μισούν τους Έλληνες και την Ελλάδα και αυτό το εννοώ, δεν το λέω έτσι για να πω κάτι. Από το Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Παπανδρέου, τον Καραμανλή και κάτω, όλοι τους μισούν την Ελλάδα. Το μόνο ζητούμενο για αυτούς είναι πώς θα κλέψουν, πώς θα κάνουν τεράστιες περιουσίες. Τα βλέπουμε και στα πόθεν έσχες. Υπάρχουν πολιτικοί που μπαίνοντας για πρώτη φορά στη Βουλή είχαν ένα δυάρι και τώρα έχουν συνοικία ολόκληρη. Είναι κλέφτες και πρέπει να τιμωρηθούν, αλλά το θέμα είναι ποιος θα τους τιμωρήσει;
Οι Έλληνες είμαστε όλο «ωχ αδερφέ», «εντάξει μωρέ». Φυσικά και φταίμε κι εμείς οι ίδιοι.Θα περίμενε κάποιος ότι με τα όσα τραβάνε οι Έλληνες, θα υπήρχε κάποια αντίδραση, αλλά τίποτα. Δεν γίνεται τίποτα γιατί ο κόσμος δυστυχώς είναι βολεψάκιας. Μόλις βολευτεί, λέει εντάξει, καλά είμαστε και του βγαίνει και ένας ωχαδερφισμός. Για να αλλάξει η κατάσταση πρέπει να χυθεί αίμα. Δεν θα γίνει αλλιώς. Δες τι γίνεται γύρω μας. Λιβύη, Αίγυπτος, Συρία. Ελπίζω όμως ότι κάτι θα γίνει. Ίσως να ξεσηκωθούν οι Ιταλοί, οι Ισπανοί, να ξυπνήσουμε κι εμείς και να ακολουθήσουμε.
Ο κόσμος έχει τεράστια ανάγκη να γελάσει, να ακούσει πράγματα που τον ενδιαφέρουν, να μιλήσει και να ακούσει για τους πολιτικούς, για την σημερινή κατάσταση. Πολλές φορές όταν ο κόσμος δεν έχει διαμορφώσει άποψη για ένα θέμα, μπορεί να το κάνει ακούγοντας μόνο μια ατάκα σε ένα έργο, σε μια παράσταση. Το συναντάω όλο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό, όταν έρχεται ο κόσμος μετά από μια παράσταση για μια φωτογραφία, αλλά κυρίως για μια κουβέντα.
Δεν παραιτούμαι ποτέ, δεν καταθέτω τα όπλα. Δεν το δέχομαι, δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου. Δεν υπάρχει ηλικία. Η ηλικία είναι στα χαρτιά. Στη διάθεση, στην ψυχή, στη σκέψη δεν υπάρχει ηλικία.
Έχω συνεχώς προτάσεις, από τηλεοπτικές σειρές αλλά και στον κινηματογράφο, έχω όμως πολλή ζήτηση και στο θέατρο. Εφόσον με ζητάνε ακόμα συμπεραίνω ότι με έχει ακόμα ανάγκη το θέατρο, με θέλει. Είμαι όμως κι εγώ στρατιώτης. Υπηρετώ πιστά τη δουλειά αυτή, δεν υπάρχει και άλλος τρόπος όμως. Έχω βρει τον τρόπο να κάνω τη δουλειά μου, να παίζω μικρούς ρόλους γιατί τα θέματα είναι νεανικά, κανέναν παππού, κανέναν πατέρα. Είμαι όμως ενεργός και θα συνεχίσω να είμαι όσο μπορώ.
Με ρωτάνε συχνά για τις σχέσεις που είχα, για τις γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή μου και ακούω συγκρίσεις και παράπονα για τους άντρες σήμερα. Μα πώς να γίνει δηλαδή, έτσι είναι η κατάσταση. Έχουν αλλάξει οι συνθήκες. Εδώ σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει ο άλλος να πιει έναν καφέ, δεν έχει δουλειά, ένα σωρό προβλήματα, πώς να ασχοληθεί όπως πρέπει με το δεσμό του; Είναι δύσκολα, πολύ δύσκολα. Έχει κυκλοφορήσει ένα βιβλίο μου, ουσιαστικά μια συλλογή σκέψεων και απόψεων. Αυτές οι σκέψεις είναι για τα παιδιά μου και για το θέατρο. Είναι σκέψεις δικές μου καθώς και σκίτσα που κάνω κατά καιρούς. Τα είδε κάποια στιγμή η κόρη μου η Θεοδώρα που είναι ηθοποιός και πρότεινε να τα δημοσιεύσουμε. Αν και δεν ήθελα, στο κάτω – κάτω της γραφής, τι δηλαδή, να κάνω τον Σωκράτη ή τον Αϊνστάιν, τελικά επέμεινε και βλέπω ότι έχει πουλήσει αρκετά μέχρι στιγμής, πάει καλά, έχει εξαντληθεί η πρώτη έκδοση και βγήκε ήδη η δεύτερη. Στην ουσία είναι πράγματα που έχω ζήσει, πράγματα στα οποία έχω καταλήξει. Πείρα ζωής.
Είμαι πάντα αισιόδοξος. Παρά τα όσα συμβαίνουν, παραμένω αισιόδοξος. Πρέπει να διατηρήσουμε την αισιοδοξία μας, πρέπει όμως να έχουμε και θυμό μέσα μας. Γιατί ο θυμός εκτονώνεται. Η θλίψη από την άλλη, οδηγεί στον πάτο. Λυπάμαι πολύ για τους ανθρώπους που έφυγαν από τη ζωή οικειοθελώς, αυτή είναι μια πολύ στενάχωρη κατάσταση, να φτάνεις στο σημείο να βάζεις τέλος στη ζωή σου. Δυστυχώς αυτοί που μας κυβερνάνε δεν έχουν καμία μα καμία επαφή με το φαινόμενο αυτό. Σου λέει αυτοκτόνησε και είναι σαν να έχεις περάσει με κόκκινο. Τόσο αλήτες, τόσο δοσίλογοι. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, οι δοσίλογοι τότε έγιναν υπουργοί και πρωθυπουργοί. Τώρα αυτοί που έχουν υποκύψει στη Μέρκελ είναι κι αυτοί δοσίλογοι. Γιατί αν δεν ήταν οικονομικός αυτός ο πόλεμος, θα ήταν με όπλα. Αλλά βλέπεις οι δικοί μας είναι όλοι δούλοι της Μέρκελ.
Δεν ξέρω πραγματικά αν θα βγει η χώρα από αυτή την κατάσταση, μακάρι, το ελπίζω να ξεσηκωθούμε κάποια στιγμή.
Δημοσιεύτηκε στο τεύχος 45 (Άνοιξη 2013) του Go Hania
