Ο εθελοντισμός παράγει έργο στο Κέντρο Παιδικής
Μέριμνας Αρρένων ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ
Επιμέλεια:
Γιώργος Κολομπάκης
Φωτογραφίες
Αρχείο αποφοίτων
Βασίλης Μαρμαρωτής
Bazil Van Sinner Photography
Το Πρώην Εθνικό Ορφανοτροφείο Αρρένων Χανίων συστάθηκε
μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και φιλοξένησε εκατοντάδες παιδιά που είχαν μείνει χωρίς γονική προστασία.
Σήμερα, το Κέντρο Παιδικής Μέριμνας Αρρένων Χανίων, έχοντας περάσει από χίλια κύματα, κουβαλά τα προβλήματα όλων των Ελληνικών ιδρυμάτων στις μέρες
της οικονομικής κρίσης, καθώς επίσης και της ελληνικής γραφειοκρατίας. Δεκάδες οι απόφοιτοι (έχουν ιδρύσει και σύλλογο), που σήμερα ζουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας και του κόσμου ολόκληρου. Σήμερα φιλοξενούνται
περίπου είκοσι πέντε παιδιά και νέοι, ενώ ο Ξενώνας Εφήβων, που έχει εγκαινιαστεί εδώ και χρόνια, παραμένει κλειστός και δεν μπορεί να λειτουργήσει παρά τις προσπάθειες του Συλλόγου Αποφοίτων. Δεν υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο στην Ελλάδα
του 21ου αιώνα. Είπαμε, ελληνική γραφειοκρατία.
Τη δεκαετία του ’60, στο Ορφανοτρο-
φείο ζούσαν περίπου 90 παιδιά, πολλά
από αυτά σήμερα γνωστοί και επιφανείς
Χανιώτες.
Όπως διαβάζουμε σε παλιότερες δηλώσεις αποφοίτων {…} «Τότε δεν είχαμε όνειρα. Μέναμε εδώ και από εκεί και μετά ο καθένας ακολουθούσε ό,τι έβρισκε στον δρόμο του. Υπήρχε η δυνατότητα μόρφωσης ή να μάθουν τα παιδιά μια τέχνη. Επίσης υπήρχε η Λέσχη της Μουσικής όπου μαθαίναμε μουσική και πολλά παιδιά έπαιζαν στην μπάντα κι έπειτα συμμετείχαν σε στρατιωτικές μπάντες. Κάποιοι τελείωσαν
το γυμνάσιο, μπήκαν στο πανεπιστήμιο».
{…}
Στο σήμερα
Έχουν γίνει πολλά βήματα προς τα εμπρός για την όσο γίνεται αρτιότερη λειτουργία του Ορφανοτροφείου, όπως έχει μάθει η τοπική κοινωνία να αποκαλεί το Κέντρο Παιδικής Μέριμνας Αρρένων Χανίων. Εκτός από τον Σύλλογο Αποφοίτων, πρόσφατα δημιουργήθηκε και το Σωματείο Στήριξης με τη συνδρομή των δεκάδων εθελοντών που βοηθούν καθημερινά το Ορφανοτροφείο – κυρίως αυτών που βοηθούν τα ίδια τα παιδιά αφιερώνοντάς τους χρόνο και ανοίγοντας τα σπίτια τους. Έτσι τα παιδιά βρίσκουν ένα ανθρώπινο χάδι και ένα κατώφλι να ενταχθούν στην κοινωνία και να νοιώσουν τη ζεστασιά της οικογένειας. Δεκάδες οι οικογένειες που σε πολύ τακτά χρονικά διαστήματα παίρνουν τα παιδιά στο σπίτι τους. Δεν είναι μια απλή διαδικασία. Δεν περνάς από έξω και λες, «Ας πάρω μωρέ ένα ορφανό» (δεν είναι τα παιδιά ορφανά, είναι για διαφορετικά προβλήματα και λόγους που φιλοξενούνται στο Κέντρο Παιδικής Μέριμνας Αρρένων Χανίων). Για να φτάσει ένας εθελοντής να πάρει
ένα παιδί σπίτι του οφείλει και πρέπει να περάσει ώρες επί ωρών στο ίδιο το Κέντρο, αφού πρώτα έχει συσταθεί από έναν άλλο αναγνωρισμένο εθελοντή. Γίνεται ένα είδος «δοκιμαστικού» και είναι πολύ λογικό. Αντιλαμβάνεστε ότι τα παιδιά αυτά έχουν
ήδη αρκετά ψυχικά τραύματα, δεν χρειάζονται μερικά ακόμα.
Τα προβλήματα
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Το κτιριακό.
Παιδιά και έφηβοι στον ίδιο χώρο. Και να φανταστείς ότι υπάρχει έτοιμος ξενώνας και όπως διαβάσατε παραπάνω, δε λειτουργεί διότι ζούμε στην Ελλάδα. Αλήθεια, σε ποια άλλη χώρα θα έδιναν ιδιώτες τόσα χρήματα και ενέργεια και το κράτος θα τους έγραφε στα παλαιότερα των υποδημάτων του; Ρητορικό το ερώτημα.
Πάμε στα ουσιώδη. Επιστημονικό προσωπικό. Μέχρι πρόσφατα οι ψυχολόγοι ήταν συμβασιούχοι, των 8 μηνών. Έκαναν ό,τι δουλειά μπορούσαν, έφευγαν και μετά άλλος συμβασιούχος και πάλι από την αρχή. Τι δουλειά, τι βοήθεια θα μπορούσαν άραγε αυτοί οι επιστήμονες να προσφέρουν στα παιδιά όταν δεν υπάρχει μια
λογική χρονική περίοδος και αλληλουχία; Ελάχιστη ως καθόλου όσο καλό έργο και διάθεση να έχουν. Το σωματείο Στήριξης με δικά του χρήματα – που βγήκαν από εκδηλώσεις – προσέλαβε ψυχολόγο. Τα χρήματα φτάνουν για 10 μήνες. Από κει και πέρα, ξεκινάει ο αγώνας να βρεθούν και άλλα χρήματα, και άλλα, και άλλα… Ευτυχώς, υπάρχει η αρωγή των εθελοντών αλλά και άλλων Χανιωτών που προσφέρουν σε υποδομές, ρουχισμό, μόρφωση κ.α.
Είναι εύκολο, με ένα τηλεφώνημα να μάθουμε π.χ. πού φτιάχνουν τα δόντια τους τα παιδιά και να αφήσουμε υπέρ του Κέντρου ένα ποσό στον γιατρό. Πού π.χ. κάνει μαθήματα ξένων γλωσσών ένα παιδί και να πράξουμε το ίδιο. Ή, να προσφέρουμε όσοι μπορούμε, με όποιον τρόπο μπορούμε σε αυτά τα παιδιά. Εθελοντικά μαθήματα, εθελοντική εργασία κ.α. Δεν είναι δύσκολο να αφήσουμε ένα ποσό σε ένα βιβλιοπωλείο, σε ένα κατάστημα με ρούχα κ.τ.λ. Τα παιδιά αυτά όμως κυρίως θέλουν αγάπη και ένα χάδι. Χρειάζεται να επουλωθούν οι πληγές της ψυχής τους. Πρέπει
να ξέρουν ότι η κοινωνία είναι ανοικτή και για αυτά.
Ευχαριστούμε για τις πληροφορίες την κυρία Κατερίνα Θωμαδάκη, δικηγόρο, εθελόντρια του Κέντρου Παιδικής Μέριμνας Αρρένων Χανίων
και την κυρία Δώρα Κυριακάκη επίσης ενεργή εθελόντρια, που μας μίλησαν.
