Ζητήσαμε από έντεκα γνωστούς Χανιώτες να θυμηθούν γιορτινές ημέρες (ή νύχτες) που τους σημάδεψαν. Αυτές είναι οι ιστορίες τους.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΟΥΝΤΑΚΗΣ, ΑΣΦΑΛΙΣΤΗΣ
Αναμφισβήτητα, τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή των παιδιών.
Βάζοντας τον εαυτό μου στην διαδικασία
να θυμηθώ, ποια ήταν “τα καλύτερα μου Χριστούγεννα”, έρχονται στο μυαλό μου μια σειρά από Χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις. Είτε από γιορτινά τραπέζια στο
πατρικό μου, είτε από δώρα που λάμβανα από εκείνον το τροφαλό κύριο με τα κόκκινα ρούχα, που πάντα γνώριζε τι ήθελα! Θυμάμαι, τα πρώτα Χριστούγεννα που αρχίσαμε να “βγαίνουμε” σαν έφηβοι, στα
παρτάκια που στα δικά μας μάτια, έμοιαζαν με τα τρελά πάρτι του Γουόρχολ στην Νέα Υόρκη του 70! Μετά έρχονται στο μυαλό τα φοιτητικά χρόνια στην Αγγλία, με το Λονδίνο να φοράει τα χριστουγεννιάτικα του από τα τέλη Οκτωβρίου και οι μουσικές αντηχούν ακόμα στ’ αφτιά μου. Η ανάμνηση όμως που βρίσκεται στο κέντρο των “χριστουγεννιάτικων αναμνήσεων”, ως η πιο δυνατή και γλυκιά είναι μόλις μιας δεκαετίας. Ένα ρεβεγιόν λίγο διαφορετικό από τα άλλα! Ένα τζάκι να καίει, χαμηλή μουσική, ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί με λίγα πρόχειρα μεζεδάκια που ετοιμάσαμε στο πόδι, εγώ και η γυναίκα μου καθισμένοι στο χαλί ακριβώς μπροστά από τον καναπέ με το σκυλί να κοιμάται στα πόδια μας και πάνω στον καναπέ, ένα βρεφικό relax με έναν πιτσιρίκο, μόλις 3,5 μηνών. Μπορεί όντως τα Χριστούγεννα να είναι η γιορτή των παιδιών, αλλά τα δικά μου “καλύτερα” Χριστούγεννα, ήταν τα πρώτα μου σαν μπαμπάς!
ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΓΓΕΛΑΚΗ, ΙΔΙΟΚΤΗΤΡΙΑ MAREN
Λοιπόν άκουσε μία ιστορία μου! Πα-
ραμονές Χριστουγέννων, Αθήνα στην γιαγιά μου, ηλικίας 8 ετών. Βόλτα στα μαγαζιά…. Εκεί που χαζεύαμε σε ένα κατάστημα της γειτονιάς κλείνουν τα φώτα… τρέχουμε στην πόρτα και απλά
διαπιστώνουμε ότι μας είχαν κλειδώσει μέσα!! Πανικός!! Κάναμε νοήματα στους περαστικούς και επιτέλους κάποιος ειδοποίησε την ιδιοκτήτρια και ήρθε και μας
άνοιξε!! Αν ήταν ζαχαροπλαστείο και όχι εμπορικό μαγαζί θα κοιμόμουν μέσα.. θα είχα τα πιο γλυκά Χριστούγεννα σκεφτόμουν!! Καλές γιορτές!
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ, ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
Αξέχαστα θυμάμαι μια χρονιά που όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν στραβά παραμονές Χριστουγέννων: οι επαγγελματικές υποχρεώσεις θα με περιόριζαν στην πόλη, η κράτηση για ρεβεγιόν στο αγαπημένο μου μαγαζί δεν έγινε έγκαιρα, όλα τα ρούχα μου έμοιαζαν άχαρα ενώ μικροπαρεξηγήσεις με τους οικείους
μου πυροδοτούσαν μια διαρκή ένταση.
Απογοητευμένη ξεφυσούσα ανάμεσα σε στοίβες δικογράφων και εκκρεμότητες, μεμψιμοιρώντας για τα εορταστικά μου σχέδια που είχαν ναυαγήσει και τη λάμψη των γιορτών που θα έχανα. Τότε ξαφνικά…. με άγγιξε το πραγματικό πνεύμα των Χριστουγέννων. Μια επίσκεψη στο Ογκολογικό του Νοσοκομείου για τις ανάγκες σύνταξης ενός πληρεξουσίου υπήρξε η αφορμή να νιώσω πώς έκαναν γιορτές συνάνθρωποί μου που είχαν αποστερηθεί το πολύτιμο αγαθό της υγείας. Την επομένη, μια έκτακτη μετάβαση μου ως Συνηγόρου στις Φυλακές, μου έδωσε για λίγο την οπτική των εορτών πίσω από κάγκελα και ηλεκτροφόρες περιφράξεις,
με τους συνδαιτυμόνες στο γεύμα των Χριστουγέννων να ναι επιβεβλημένοι… Αναχωρώντας από τα δύο παραπάνω μέρη, αντιλήφθηκα τη ματαιότητα των μέχρι τότε σκέψεών μου και βαθιά αγαλλίαση με κατέκλυσε για την όποια μικρή χαρά και παρηγοριά είχα καταφέρει να προσφέρω. Εκεί κρυβόταν η πραγματική
λάμψη των γιορτών, και όχι όπου αρχικά την αναζητούσα. Τη νύχτα εκείνη, πάνω από τη στέγη μου, χιόνισε η μαγική χρυσόσκονη των Χριστουγέννων…
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΠΟΤΩΝΑΚΗΣ, ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ BOHEME
Οι γιορτές των Χριστουγέννων είναι γεμάτες χαρούμενες αναμνήσεις. Θα ξεχώριζα μια από τις ελάχιστες πρωτοχρονιές που δεν πέρασα πίσω από το μπαρ υποδεχόμενος το νέο έτος!. Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2010 με βρήκε με τη γυναίκα μου στη Βαρκελώνη! Αφού πήγαμε στο ξενοδοχείο, περιπλανηθήκαμε στην υπέροχη παλιά πόλη. Η
ατμόσφαιρα ήταν ευχάριστη και καθώς χαζεύαμε στη Ράμπλας, βρήκαμε ένα μικρό μπαρ παλαιάς κοπής! Μπήκαμε και νιώσαμε να ταξιδεύουμε στο χώρο και
στο χρόνο! Τελικά η αλλαγή του χρόνου μας βρήκε εκεί! Ήταν το μπαρ Boadas, ένα από τα ιστορικότερα μπαρ του κόσμου! Μετά από
λίγο, άρχισα να δημιουργώ στο μπαρ μου Cocktails εντελώς διαφορετικά από τα Cocktails της εποχής, όντας πρωτοπόρος
στην Κρήτη και από τους πρώτους στην Ελλάδα. Ο κύριος Miguel Boadas γεννημένος στην Κούβα, εργάστηκε στο πιο ιστορικό
μπαρ του κόσμου, στο Floridita της Αβάνας και μετακόμισε στη Βαρκελώνη όπου άνοιξε το Boadas μπαρ το 1933! Πριν ένα μήνα είχα τη μέγιστη τιμή να είμαι ένας από τους 4 Έλληνες που μπήκα πίσω από το μπαρ του Floridita στο Athens Bar Show γιορτάζοντας τα 200 χρόνια λειτουργίας του! Οπότε εκείνη η Πρωτοχρονιά και το Boadas μου έχουν μείνει ανεξίτηλα και επηρέασαν την πορεία μου!
ΙΩ ΑΣΗΘΙΑΝΑΚΗ, ΗΘΟΠΟΙΟΣ
6 Δεκέμβρη 2008. Τζαβέλλα και Μεσολογγίου. Μετά από μερικές κουβέντες στη σχολή του Εθνικού αποφασίσαμε κατάληψη. Το πρωί φτιάχναμε πανό και βγαίναμε στους δρόμους- ίσως να πετάξαμε και την πρώτη μας πέτρα όταν τα ματ μας ψέκαζαν, το βράδυ μπαίναμε σε θέατρα και σινεμά διακόπτοντας παραστάσεις και προβολές που συνεχίζονταν σαν τίποτα να μην είχε συμβεί, αργά τη νύχτα ξαπλώναμε στα στρώματα γυμναστικής και το πρωί ξανά στο δρόμο μέχρι που μας βρήκε η Πρωτοχρονιά στο Σύνταγμα με την Ειρήνη, τον Αντρέα και τη Χαρά και μπήκαμε σε ένα πλήθος που φώναζε για την πατρίδα του ‘’λευτεριά στην Παλαιστίνη’’ κι ύστερα, σαν άνθρωποι που δεν ξέρουν τί απ΄ όλα είναι- κι είναι και κείνο κι είναι και τ΄ άλλο, βρεθήκαμε ξημερώματα σ΄ ένα πάρτυ σ΄ ένα μεγάλο ξενοδοχείο, στριμωγμένοι τώρα μέσα
σ΄ ένα άλλο πλήθος, κρατώντας το ποτό μας για μια ώρα αμίλητοι κι αμήχανοι και φύγαμε ίσως με μία αίσθηση τύψεων για κείνα που δε θα καταφέρουμε ποτέ να αλλάξουμε.
STOJANOVIC NEBOJSA, ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟΥ NESAKI
Ευτυχώς υπάρχουν και τα Χριστούγεννα. Από μικρός πάντα μου άρεσαν τα Χριστούγεννα. Μαζευόμασταν όλοι μαζί γιαγιά, μαμά, παππού, μπαμπάς, αδέρφια
και φίλοι.. το σπίτι να μυρίζει γιορτές με κανέλα, βανίλια, σοκολάτα, καραμέλα υπέροχες μυρωδιές.. φτιάχναμε μπισκότα σε σχήμα αγγέλους, χιονόμπαλες,
αστεράκια και επίσης φτιάχναμε και βάφαμε δικά μας χειροποίητα στολίδια για το χριστουγεννιάτικο δέντρο και όλο το σπίτι. ζωγραφίζαμε χριστουγεννιάτικες κάρτες να τα στείλουμε στους συγγενείς μας. Αυτά θυμάμαι πολύ έντονα και πάντα ανυπομονώ να ξαναζήσω αυτές τις ξεχωριστές οικογενειακές στιγμές.
ΓΙΩΤΑ ΜΥΛΩΝΑΚΗ, ΙΔΙΟΚΤΗΤΡΙΑ BMW ΜΥΛΩΝΑΚΗΣ
Τα πιο ευτυχισμένα μου Χριστούγεννα ήταν πέρυσι.. Μετά από μία δύσκολη περιπέτεια υγείας του πατέρα μου, η οποία ευτυχώς είχε αίσιο τέλος. Κατάλαβα ότι
το πιο απλό αλλά και το πιο σημαντικό στη ζωή είναι να περνάς Χριστούγεννα με τους ανθρώπους που αγαπάς, και που σε αγαπούν την οικογένειά σου και τους φίλους σου. Μικρές, όμορφες και απλές
στιγμές.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ ΕΖΖΟ EXCLUSIVE
Η ιστορία μου γυρνά πίσω στα παιδικά μου χρόνια δε θα τη χαρακτήριζα ευφάνταστη αλλά τετριμμένη, καθώς έχει να κάνει με την αποκάλυψη της μη ύπαρξης
του αγαπημένου όλων των παιδιών, Άγιου Βασίλη! Δε θα ξεχάσω την απογοήτευσή μου, όταν γύρω στα δέκα κρυμμένος πίσω απ’ τον καναπέ και περιμένοντας επιτέλους να τσακώσω τον άνθρωπο εκείνο, που για χάρη του έπρεπε να είμαι καλό παιδί για μια ολόκληρη χρονιά,
ώστε να λάβω το πολυπόθητο δώρο,
ανακάλυψα πως εκείνοι του τοποθετούσαν τα δώρα δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν ήταν ο Άγιος Βασίλης, αλλά οι γονείς μου. Ένας τόσο γλυκός παιδικός μύθος είχε μόλις καταρριφθεί!
Ευτυχώς, τα δώρα ήταν ικανά ώστε να με κάνουν να ξεχάσω τη θλίψη που είχε προκληθεί απ’ την αστεία αυτή αποκάλυψη, σε λίγα μόλις λεπτά!
ΧΡΥΣΑ ΖΕΡΒΟΥ, ΑΘΛΗΤΙΚΟΓΡΑΦΟΣ
Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή που χρόνου την οποία περνάω πάντα με την οικογένειά μου, καθώς είναι και η μέρα της γιορτής μου. Κάθε φορά περνάμε πολύ ωραία. Οικογενειακά που λένε! Πέρυσι όμως, ήταν τα πιο… αστεία Χριστούγεννα! Είχα την ιδέα να ανοίξουμε μια κατασκευή από γνωστό μαγαζί παιχνιδιών, η
οποία περιέχει μικρά χαρτάκια που πετάγονται στον αέρα. Φυσικά κάνει φασαρία όμως τα σκυλάκια μας Μπουμπού και Ρεάλ, φοβούνται τους δυνατούς ήχους. Έτρεξαν πάνω στη μητέρα μου έντρομα, η Μπουμπού από το φόβο της πήδηξε πάνω της και κρύφτηκε πίσω από την πολυθρόνα ενώ η Ρεάλ ανέβηκε πάνω της. Η μητέρα μου γελούσε λέγοντάς μας πώς η Ρέαλ είχε κατουρήσει πάνω της, με αποτέλεσμα η μπλούζα να γίνει σαν να
έπεσε… μπύρα!
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟΣ
Ξεκινάω την ιστορία μου δηλώνοντας ότι είμαι λάτρης των Χριστουγέννων. Για μένα Χριστούγεννα χωρίς έλατο, στολίδια και φωτάκια δεν υπάρχουν. Στο
τελευταίο έτος της οδοντιατρικής έπρεπε να μείνω τις διακοπές των γιορτών στο εξωτερικό για να ολοκληρώσω την διπλωματική μου. Αποφασίζουμε με τον σύντροφο μου να δημιουργήσουμε γιορτινή ατμόσφαιρα στο σπίτι. Αγοράσαμε ένα φτηνό ταλαιπωρημένο έλατο μια σειρά φωτάκια, χρυσόσκονη και λίγες γιρλάντες. Για να αγοράσουμε στολίδια ούτε λόγος δεν φτάναμε τα χρήματα… Με πολύ κέφι φτιάξαμε στολίδια από χαρτί τα χρωματίσαμε και τα πασπαλίσαμε με χρυσόσκονη. Νομίζω ότι ήταν το ωραιότερο δέντρο Χριστουγέννων που είχα αντικρίσει ποτέ μου. Στο ξεστόλισμα έπεσα από την καρέκλα και βρέθηκα με δύο ραγισμένα πλευρά. Εύχομαι σε όλους σας αυτές τις άγιες μέρες να μοιράζεται απλόχερα την χαρά μέσα από πράξεις μικρές ή μεγάλες.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΤΑΖΗΣ, ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ ATHEATON FILMS
Η αγαπημένη μου, (Βάσω Τζιλιβάκη)
παίρνει ένα χάρτινο κουτί, δώρο από
εμένα. Λύνει την κορδέλα. Ανοίγει αργά αργά το χάρτινο περιτύλιγμα και το διπλώνει προσεκτικά. Εκνευρίζομαι με τη σχολαστικότητα της. Κουνάω νευρικά το
πόδι μου. Μου χαμογελάει. Συνεχίζει το extreme unboxing. Μέσα στο κουτί βρίσκει άλλο ένα κουτί
με όμορφο χρωματιστό περιτύλιγμα.
– Τι έχεις κάνει εδώ βρε μωρό; Την κοιτάω στα μάτια και χαμογελάω. Όχι όμως με νάζι… αυτό είναι δικό της προνόμιο.
– Θα φάμε τα νιάτα μας εδώ… Είπα μέσα μου. Σε αυτό το σημείο, ο καθένας σας έχει καταλάβει ότι πρόκειται για το κλασικό
αστείο με το κουτί σε κουτί – σε κουτί – σε κουτί – σε κουτί… κ.ο.κ.
Είχα από καιρό αποφασίσει ότι αυτή είναι η γυναίκα της ζωής μου. Όμως τρεις μέρες πριν, μου“σκάει” η ιδέα να κάνω πρόταση γάμου την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Πάντα της τελευταίας στιγμής!
Με ένα φίλο κοσμηματοπώλη ψάχνουμε το σχέδιο. – Δεν ξέρω αν θα βρούμε αυτό το διαμάντι στην Κρήτη φίλε. Θα ψάξω και θα σ’ενημερώσω. – Έχουμε τρεις μέρες μέχρι την παραμονή. Θα προλάβουμε; – Τίποτα δεν είναι σίγουρο Έφυγα από το μαγαζί του αγχωμένος. Την επόμενη ημέρα κιόλας με ενημερώνει: – Γιώργο, το διαμάντι θα έρθει από εξωτερικό. Θα το έχω σ’ ένα μήνα. Μήπως να
βάλουμε ένα μικρότερο; – Hell no! Ήθελα να θυμόμαστε εκείνη την Παραμονή που της έκανα την πρόταση και μου
είπε το “Ναι”. – Κι αν δεν πει ναι; Αν ξαφνικά φρικάρει και μου πει ότι προχωράω γρήγορα και ότι δεν είναι έτοιμη για γάμο; – Κρύος
ιδρώτας…- Αυτές, κι άλλες σκέψεις με βασάνιζαν μέχρι το πρωί της παραμονής. Όμως την ώρα που“έχωσα” ένα ολόκληρο κουραμπιέ στο στόμα μου, χτύπησε το τηλέφωνό. Άρχισα να μασάω γρήγορα αλλά το στόμα μου στέγνωνε και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.
– Πανάθεμα σε άχνη ζάχαρη! Ωστόσο το τηλέφωνο χτυπούσε… ο φίλος περίμενε. Αρπάζω το τηλέφωνο: – Μμμμμμ – Τι κάνεις George; Τρως; Να πάρω αργότερα; Ανάμεσα σε μουγκρητά και σύμφωνα που δεν έβγαζαν νόημα ο φίλος κατάλαβε ότι τον ακούω. – Ένας συνάδελφος από Ηράκλειο έχει το διαμάντι και μου το στέλνει με ΚΤΕΛ. Το απόγευμα θα το ‘χουμε! Η Βάσω έχει πια φτάσει στο κουτάκι με το δακτυλίδι και το ανοίγει. Γύρο της άλλα 6 κουτιά επιμελώς στοιβαγμένα και περιτυλίγματα όμορφα διπλωμένα.
Ζήσαμε μια συγκινητική παραμονή. Από τότε και κάθε χρόνο θυμόμαστε εκείνη τη στιγμή πριν 12 χρόνια.
