Ο απολογισμός στο τέλος κάθε έτους είναι κάτι σαν φυσικό φαινόμενο αποδεκτό ασυνείδητα για όλους εμάς τους
40+ . Πολλές φορές ξεκινά νωρίτερα εκεί στα πρώτα –άντα ή αν είσαι τίποτα ψυχοπαθητικό φρικιό και νωρίτερα.
Καλά μην περιμένετε να βγάλω τα εσώψυχά μου στο περιοδικό, αλλά το 2016 ήταν ένα διδακτικό έτος προσωπικά
και συνολικότερα για πολύ κόσμο.
Το “ποτέ μην λες ποτέ” τελικά δεν είναι απλά ένα σλόγκαν της σειράς.
Οι αρετές και τα χαρίσματα που έχεις ορίζουν το πλαίσιο της ζωής. Όμως η ζωή σου σημαδεύεται κυρίως
από τα λάθη σου.
Η ζωή είναι πολυσύνθετη και απροσδιόριστη. Ωστόσο στα μεγάλα ερωτήματα που φέρνει μπροστά σου, πρέπει να
απαντήσεις με ένα «ναι» ή ένα «όχι».
Όσο μεγαλώνεις τόσο καταλαβαίνεις την αξία της συγχώρεσης. Κυρίως επειδή αγωνίζεσαι να συγχωρέσεις
τον εαυτό σου.
Δεν έχεις κανένα λόγο να ζηλεύεις τους νεότερους. Διότι εσύ έχεις βάλει στην άκρη ζωή, ενώ εκείνοι πρέπει να
φτάσουν τα χρόνια σου για να πουν το ίδιο.
Τις μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής τις λέει τελικά το ταβάνι σου. Αργά το βράδυ.
Καταλαβαίνεις για ποιο λόγο οι γεροντότεροι είναι σιωπηροί. Κάποια πράγματα δεν λέγονται με λόγια.
Συχνά συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να γίνεται κάτι που έλεγε ότι δεν θα γίνει ποτέ.
Έρχονται στιγμές που, επαγγελματικά, θα ήθελες να είσαι είτε δέκα χρόνια μικρότερος, είτε είκοσι χρόνια
μεγαλύτερος.
Αν δεν μάθεις να ξεχνάς, δεν επιβιώνεις.
Πολιτικά, δηλώνεις ότι πλέον δεν είσαι κορόιδο, αλλά ξεχνάς και πόσο μαλάκας ήσουν.
Η ζωή είναι ο χειμώνας. Είναι φτιαγμένη από χιλιάδες καθημερινές μέρες του χειμώνα.
Τα απογεύματα φέρνουν περισσότερη μελαγχολία. Είναι η ώρα σου.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΛΟΜΠΑΚΗΣ
