Η Τζωρτζίνα Σκαλίδη μπορεί άνετα να υπερηφανεύεται ότι έβαλε στη ζωή μας τη λέξη clutch, εντυπωσιάζοντας τους πάντες με τα υπέροχα σχέδια και τους απίθανους χρωματικούς συνδυασμούς. Εμείς πάλι, μπορούμε να είμαστε περήφανοι γιατί αυτό το πανέμορφο κορίτσι με το λαμπερό χαμόγελο και το αστείρευτο ταλέντο είναι «δικό μας παιδί». Μια Χανιώτισσα που εμπνέεται από τα κρητικά υφαντά, εντυπωσιάζει την ιταλική Vogue με τις δημιουργίες της και παραμένει κοντά στην αγαπημένη της πόλη με ένα πολύ ιδιαίτερο κατάστημά στην οδό Χατζημιχάλη Νταλιάνη…
Με ρίζες από τα Χανιά λοιπόν;
Και οι δύο μου γονείς είναι από δω, έφυγαν όμως νέοι, σπούδασαν και έμειναν αλλού για πολλά χρόνια. Εγώ μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη, με τα Χανιά όμως είχα πάντα ένα ξεχωριστό δέσιμο. Όσο ήμουν παιδί, ερχόμασταν τα καλοκαίρια για διακοπές ωστόσο, όσο μεγάλωνα, άρχισα να το παίρνω λίγο πάνω μου το θέμα και να αποφασίζω εγώ πότε θέλω να έρχομαι. Από ένα σημείο και μετά δεν ακολουθούσα, έκανα το δικό μου πρόγραμμα και, μετά από τόσα χρόνια, έχω διάφορες ιστορίες να σου αφηγηθώ για τα Χανιά και καλές και κακές. Φαντάσου ότι 23 χρονών γνώρισα έναν Χανιώτη με τον οποίο αρραβωνιαστήκαμε, άφησα τα πάντα στην Αθήνα, είχα μάλιστα σκεφτεί να κάνω ένα ατελιέ με ωραία νυφικά και είχα αρχίσει να το στήνω… Μετά προέκυψε ο χωρισμός και δεν το υλοποίησα. Όταν τελικά έκανα την έδρα μου στην Αθήνα και άρχισε η δουλειά να πηγαίνει καλά, το πιο λογικό για μένα ήταν να έρθω εδώ και να ανοίξω ένα χώρο. Ένα βράδυ, έτσι όπως έφευγα από το Μοναστήρι του Καρόλου είδα αυτό το μαγαζί, είχε ένα πλέγμα απ’ έξω, το ανοίγω λίγο, το κοιτάω, λέω αυτό είναι και το νοίκιασα. Αν και όλοι στο περιβάλλον μου ήταν πολύ αρνητικοί λόγω εποχής, αλλά τελικά αποδείχθηκε πως ήταν η καλύτερη επιλογή που έκανα.
Το να ασχοληθείς με τη μόδα ήταν αυτό που ήθελες από μικρή;
Ναι! Μετά το σχολείο πήγα στο Παρίσι, σπούδασα σχέδιο μόδας κι έκανα και πρακτικές σπουδές πάνω στο ρούχο. Έμαθα τα πάντα. Από το σχέδιο, ελεύθερο και γραμμικό και ιστορία της τέχνης και μόδας, μέχρι να ράβω, να βγάζω πατρόν, να βγάζω τα υφάσματα. Μετά το Παρίσι γύρισα στην Αθήνα όπου δούλεψα ως στυλίστρια για 8 χρόνια. Πάντοτε είχα τη μόδα στο μυαλό μου, ποτέ δεν θέλησα να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο. Φαντάσου ότι ακόμα και τώρα παλιοί συμμαθητές που με βλέπουν στο δρόμο και έχουν δει τη δουλειά μου κι εμένα σε συνεντεύξεις κλπ, μου λένε: «αυτό ήταν να κάνεις εσύ»! Πάντα αυτό ήθελα και φαινόταν. Μόνο που αλλιώς την ήθελα τότε τη μόδα, μου άρεσε πολύ το glam, και αλλιώς τώρα που προτιμώ την απλότητα. Τότε μου άρεσαν τα έντονα, τα εκκεντρικά, ντυνόμουν κι εγώ κάπως έτσι, ωρίμασε όμως όλο αυτό πια, πράγμα που έχει φανεί και στα σχέδια μου.
Δυσκολεύτηκες όταν γύρισες από το Παρίσι;
Ήταν δύσκολα στην αρχή, ναι. Δεν ήξερα κανέναν στη Αθήνα. Πήγα με το πείσμα των 22 χρόνων μου και ο ένας άνθρωπος έφερε τον άλλο στη ζωή μου. Ήταν μάλιστα η περίοδος που η μόδα ήταν στα τρελά της, περνούσε την καλύτερή της φάση, εκεί γύρω στο 2003-2004. Γίνονταν φοβερές παραγωγές, υπήρχαν αμέτρητα περιοδικά, φωτογραφίζαμε ρούχα από showroom του εξωτερικού και μεγάλους οίκους, ο απόλυτος χαμός και μέσα σε όλο αυτό εγώ είχα τρελαθεί, τα έβλεπα όλα σαν μικρό παιδί. Ήταν σπουδαία εμπειρία κι έκανα πολλά πράγματα στο κομμάτι αυτό. Περιοδικά, φωτογραφήσεις, ταινίες μικρού μήκους, διαφημιστικά, εξώφυλλα δίσκων, εταιρικές καμπάνιες, ό,τι μπορείς να φανταστείς, πολύ μεγάλο φάσμα πραγμάτων. Ήταν δύσκολο το styling και να σου πω και την αλήθεια, δε νομίζω ότι ήμουν και πολύ καλή σ’ αυτό. Το styling θέλει μια άλλη οπτική γωνία που εγώ δεν διαθέτω. Νομίζω ότι είναι για ανθρώπους λίγο πιο σύνθετους ως προς την αισθητική. Απέκτησα όμως πολύ μεγάλη εμπειρία τα χρόνια εκείνα και πολλές γνωριμίες. Γνωριμίες όχι για να με βοηθήσουν μετά, αλλά για να ξέρω ποιος είναι πού και τι κάνει, πράγμα πολύ σημαντικό στο χώρο. Αργότερα βέβαια, όταν βρέθηκα να κάνω τα δικά μου πράγματα, αυτό που με δυσκόλεψε ήταν το εμπορικό κομμάτι.
Αυτό είναι ένα συνηθισμένο πρόβλημα των ανθρώπων που έχουν δημιουργικό ή καλλιτεχνικό αντικείμενο δουλειάς.
Ναι, έχεις δίκιο. Το συναντώ πολύ συχνά και σε άλλους συναδέλφους. Δεν ξέρω, νομίζω δεν μπορείς να έχεις και τα δύο. Τώρα πώς τα καταφέρνω εγώ, προς το παρόν, να το κάνω καλά, να μην έχω κλείσει και να μη χρωστάω δηλαδή (γέλια), δεν ξέρω… Μάλλον με τα χρόνια έμαθα να σκέφτομαι λίγο πιο εμπορικά, χωρίς να χαλάω το προϊόν μου. Ξέρω πια τις γυναίκες, ξέρω τι τις εντυπωσιάζει, ποια χρώματα προτιμούν, ξέρω για ποιο πράγμα θα δώσουν λεφτά. Αυτό είναι σημαντικό στις μέρες μας. Να ξέρεις ότι ο πελάτης σου θα στερηθεί κάτι άλλο για να πάρει αυτό που του πουλάς. Εγώ αυτό το έχω βρει. Ξέρω να φτιάχνω πράγματα που αξίζουν τα λεφτά τους.
Το θέμα αξεσουάρ πότε μπήκε στο μυαλό σου;
Όταν ξεκίνησα δεν υπήρχε κανένας σχεδιαστής αξεσουάρ στην Ελλάδα. Όλοι χρησιμοποιούσαμε αξεσουάρ αλλά κανείς δεν είχε σκεφτεί να φτιάξει. Όλοι έκαναν ρούχα. Κι όταν αποφάσισα να κάνω το δικό μου brand, έκανα μια προσπάθεια σε ρούχα αλά δεν μου άρεσε το αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή λοιπόν, εκεί που σκεφτόμουν τι θα μπορούσα να κάνω, άνοιξα ένα από τα πενήντα συρτάρια που έχω με φακέλους. Είχα, βλέπεις, πάντα μια ανεξήγητη μανία, να πηγαίνω σε vintage ή ακριβά μαγαζιά -στο εξωτερικό κυρίως- και να αγοράζω φακέλους τους οποίους μπορεί και να μη χρησιμοποιούσα ποτέ. Ακόμα και σε περιόδους που οι φάκελοι δεν ήταν στη μόδα. Μέσα λοιπόν σε όλη αυτή τη σύγχυση του τι θα κάνω, μου λέει ο σύντροφός μου γιατί δεν κάνεις φακέλους κι έμεινα με το στόμα ανοικτό. Τόσο απλό κι όμως δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Μετά από αυτό… το χάος: Πώς φτιάχνεται μία τσάντα; Μου άρεσε δε, τόσο πολύ αυτή η ιδέα, που επί περίπου πέντε χρόνια δε σταμάτησα να δουλεύω πάνω σ’ αυτό. Βρήκα έναν τεχνίτη που έκανε τσάντες και ζώνες, και του ζήτησα να μου μάθει τη δουλειά. Δεν ήταν και πολύ χαρούμενος όταν του είπα θέλω να μου μάθεις να κάνω φακέλους. Σα να λέμε, με ποιο θράσος πάω και του ζητάω κάτι τέτοιο; Παρόλα αυτά κάθισα δίπλα του, τον παρακολουθούσα όσο δούλευε και το βράδυ όταν γυρνούσα σπίτι έκανα σχέδια και του τα έδειχνα. Στη αρχή τα σχέδια μου δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, λίγο μετά όμως του πήγα ένα σχέδιο, το οποίο σήμερα είναι και το πιο εμπορικό μου. Εκείνο, μόλις το είδε άνοιξε το μάτι του! Ε, από τότε άρχισε να με παίρνει στα σοβαρά, να μου λέει μυστικά της δουλειάς και τεχνικές και κάπως έτσι μπήκα στο νόημα. Ήθελα να μάθω να κάνω τσάντες από την αρχή κι όχι να βρω κάποιον να μου τις κάνει. Τον πρώτο χρόνο λοιπόν έραβα μόνη μου όλες τις τσάντες. Είχα νοικιάσει ένα πολύ μικρό μαγαζάκι στο Κολωνάκι και όλη μέρα ήμουν με μια μηχανή ενώ συγχρόνως έμπαιναν πελάτες. Έτσι ξεκίνησε όλο αυτό. Σιγά – σιγά η παραγωγή μεγάλωσε και πλέον δεν μπορώ να τις κάνω εγώ. Θεωρώ όμως ότι πρέπει να ξέρεις τη διαδικασία από την αρχή, να την έχεις κάνει. Σου δημιουργεί γερά θεμέλια και γνώση για το αντικείμενό σου. Πρέπει να ξέρεις τη δουλειά σου, τα υλικά σου, τι δέρμα είναι, πώς είναι, τι σύνθεση και τι ελαστικότητα έχει κάθε υλικό. Αυτά είναι πράγματα πολύ σημαντικά για το τελικό αποτέλεσμα.
Έχεις αδυναμία στο δέρμα και το χρησιμοποιείς πολύ.
Ναι, μου αρέσει. Πειραματίζομαι όμως και με άλλα υλικά κυρίως με υλικά που δεν έχω ξαναδεί. Γενικά με ενδιαφέρει η τσάντα σαν ένα καινούργιο πράγμα. Όταν άρχισα να πρωτοσχεδιάζω έλεγα ότι πρέπει να ξεχάσω την τσάντα που έχω δει στη ζωή μου. Ας μην είναι μία τσάντα που η θήκη είναι εκεί που έχω μάθει, ας είναι αλλού για παράδειγμα. Αυτό ήθελα, να δημιουργήσω κάτι καινούργιο
Ήταν δύσκολο αυτό;
Όχι καθόλου, Το δύσκολο πια για μένα είναι να φτιάξω μια απλή τσάντα! Μου λένε καμιά φορά φτιάξε μια απλή τσάντα μεγάλη και δεν μπορώ, δεν μου βγαίνει! Χρησιμοποιώ λοιπόν πολύ δέρμα γιατί είναι φίνο και διαχρονικό υλικό. Μου αρέσει πολύ επίσης να χρησιμοποιώ άλλα στοιχεία τα οποία δεν έχω δει σε τσάντες. Έχω κάνει, ας πούμε, μια συλλογή με παραδοσιακά κρητικά υφαντά. Ήταν μία δουλειά που, αν και δεν πήγε τόσο καλά εμπορικά, έγινε η αφορμή για να μπω στην ιταλική Vogue. Επίσης έχω χρησιμοποιήσει φελλό, ένα υλικό που ως τώρα το είχαμε συνδυάσει αποκλειστικά με παπούτσια αλλά αρχίζει να δουλεύει πολύ. Είναι ένα πολύ ωραίο υλικό ο φελλός και πολύ εύκολο. Έχω δει να το χρησιμοποιούν στην Πορτογαλία εδώ και χρόνια για διάφορα αντικείμενα και αξεσουάρ, ακόμα και για ομπρέλες. Φέτος έκανα και μια σειρά από χαλκό.
Απ’ όλα τα στάδια της διαδικασίας ποιο απολαμβάνεις περισσότερο;
Όλα! Απλά είναι καμιά φορά δύσκολες οι περίοδοι που βγαίνει καινούργια συλλογή και είμαι αρκετά πιεσμένη όπως επίσης πιεσμένη είμαι και στην τελική ευθεία με τις φωτογραφήσεις κλπ. Κάνω πολλά πράγματα συγχρόνως και, ενώ θα μπορούσα να το απολαύσω περισσότερο, δεν προλαβαίνω. Αλλά να σου πω την αλήθεια, αυτό που απολαμβάνω περισσότερο είναι τα καλοκαίρια μου στα Χανιά. Όταν έχω πλέον δρομολογήσει τις υποχρεώσεις μου κα ξέρω ότι εδώ θα είμαι ήρεμη, χαλαρή, θα βγάλω το τραπεζάκι μου έξω, θα πιω μια τσικουδιά με φίλους και το μαγαζί μου θα είναι έτοιμο και με ωραία πράγματα. Αυτές τις στιγμές απολαμβάνω περισσότερο. Κάθε χρόνο μένω εδώ σχεδόν 6 μήνες. Έμεινα κι έναν χειμώνα αλλά δεν μπορώ να πω ότι ήταν εύκολα. Ωστόσο ένα θετικό ήταν ότι συγκεντρώθηκα πολύ στη δουλειά μου. Τότε μπήκα στην ιταλική Vogue και έκλεισα τη μεγαλύτερη συμφωνία μέχρι τώρα με τα Harvey Nickols στο Χονγκ Κονγκ.
Τι έχει αλλάξει από τότε που ξεκίνησες να σχεδιάζεις;
Έχω ξεπεράσει τους φόβους μου, τα εμπόδια που έβαζα η ίδια στον εαυτό μου και έχω αποκτήσει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Νομίζω ότι η δουλειά μου με έκανε καλύτερο άνθρωπο και με έκανε να πιστέψω πιο πολύ στον εαυτό μου.
Ποιο θεωρείς μεγαλύτερο επίτευγμά σου;
Νομίζω το ότι έκανα μόδα στην Ελλάδα την τσάντα αν σκεφτείς ότι τώρα υπάρχουν 100-150 σχεδιαστές τσάντας. Γίνεται ένας χαμός! Από τη μια αυτό με χαροποιεί, από την άλλη με ενοχλεί το ότι, ενώ κάποιοι άνθρωποι το κάνουν επαγγελματικά, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι χωρίς έναρξη στην εφορία, χωρίς τιμολόγια να ανταγωνίζονται εκείνους με τις χιλιάδες υποχρεώσεις. Κατά τ’ άλλα μια έξυπνη ιδέα ξυπνάει και τους πιο ήσυχους και ταπεινούς, είναι μεγάλη αλήθεια αυτή. Αν έχεις μια έξυπνη ιδέα μετά βλέπεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που την ακολουθούν. Αυτό νομίζω ότι είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα. Ότι οι Ελληνίδες έμαθαν τον φάκελο και εκεί που το clutch ήταν άγνωστη λέξη, τώρα την ακούς συνέχεια!
Τι σε ρωτάνε συνήθως οι πελάτισσές σου ή τι tips τους δίνεις;
Δεν μου αρέσει να δίνω tips να σου πω την αλήθεια, γιατί θεωρώ πως δεν κάνω κάτι «δύσκολο» που χρειάζεται οδηγίες. Δηλαδή δεν χρησιμοποιώ χρωματικούς συνδυασμούς που είναι περιοριστικοί, μπορείς να πάρεις μια τσάντα και να τη φορέσεις από το πρωί μέχρι το βράδυ με όλα σου τα ρούχα δεν έχω π.χ. αγκράφες ή άλλες τέτοιου είδους έντονες λεπτομέρειες που να διαχωρίζουν το πρωινό από το βραδινό. Το μόνο που λέω είναι ότι, αν κάνεις μια εμφάνιση πολύ μοντέρνα, αν βάλεις δηλαδή ένα πολύ μοντέρνο αξεσουάρ με πολύ μοντέρνα παπούτσια, μοντέρνο ρούχο και μοντέρνα νύχια, αυτό τελικά γίνεται άκομψο. Αντίθετα αν ντυθείς λίγο πιο κλασικά και χρησιμοποιήσεις ένα μοντέρνο αξεσουάρ φτιάχνεις ένα ωραίο κοντράστ. Αυτό είναι ωραίο. Κι εγώ τις τσάντες μου τις προτιμώ με πιο απλό, κλασικό ντύσιμο. Είναι μεν μοντέρνες αλλά ποτέ δεν τις φαντάστηκα με φουτουριστικά ρούχα για παράδειγμα. Αυτό λέω μόνο, να μην γίνει ένα μπέρδεμα, να μη γίνει υπερβολικό όλο το σύνολο. Αν και πλέον νομίζω ότι οι Ελληνίδες το ξεπερνάνε και αυτό.
Τι κοιτάζουν πρώτα οι γυναίκες σε μία τσάντα; Τι τους αρέσει;
Χρώμα! Χειμώνα – καλοκαίρι, ένα ωραίο χρώμα, μια ωραία απόχρωση τραβάει πολύ τις γυναίκες. Πολλές φορές πρώτα αγοράζουν το χρώμα και μετά το σχέδιο. Αν έχω ένα πολύ δυνατό χρώμα σε ένα λιγότερο εμπορικό σχέδιο, μπορεί να το πάρουν μόνο για το χρώμα. Σε δεύτερο λόγο έρχεται η λειτουργικότητα και ακολουθούν οι γυναίκες που δεν θέλουν μια τσάντα μαζικής παραγωγής, που αναζητούν κάτι καλύτερο και θέλουν να στηρίξουν έναν έλληνα σχεδιαστή.
Ποιο είναι το επόμενο βήμα σου;
Καταρχήν αυτό που θέλω να κάνω τώρα είναι να επαναπροσδιορίσω τη δουλειά μου και να κάνω έναν απολογισμό, κάτι που οφείλει κάθε επαγγελματίας να κάνει ανά ένα – δύο χρόνια. Να βάζει δηλαδή κάτω τα πράγματα, να κάνει έναν απολογισμό, να βλέπει προς τα πού έχει πάει η μόδα, η αγορά κλπ. Όταν ξεκίνησα ήταν πολύ ωραία ιδέα ένας σχεδιαστής να έχει το δικό του μαγαζί και να πουλάει τα προϊόντα του, νομίζω όμως πως αυτό έχει κορεστεί και πρέπει σιγά – σιγά να αρχίσουμε να μπαίνουμε στην παραγωγή. Αυτή θα είναι η επόμενή μου κίνηση, να κάνω το δικό μου εργαστήριο, να παράγω τις δικές μου τσάντες με τη δική μου ομάδα. Να έχω τον έλεγχο της παραγωγής μου και χρόνο για να φτιάχνω κι άλλα πράγματα, όπως ζώνες. Αυτό θα μπορούσε να είναι το εργαστήριο και άλλων σχεδιαστών στην πορεία. Οπότε, θα ήθελα το μαγαζί της Αθήνας σιγα – σιγα να πάρει έναν άλλο δρόμο και να είναι ένα εργαστήριο μαζί με ένα showroom που στο μέλλον θα μπορεί να δεχτεί κι άλλους σχεδιαστές.
