Tα 4 καλύτερα βιβλία…
που πρωταγωνιστούν στην προτίμηση
του αναγνωστικού κοινού
01. “Χίλιες ανάσες”
Ιωάννα Καρυστιάνη,
Εκδόσεις Καστανιώτη
Κουμπί, κούτελο, τάφος, Βράχος ασκήσεις για δυνατούς λύτες. Ήταν όντως αινίγματα ή ο άγριος θάνατος την είχε κλονίσει τόσο που έχανε το νόημα του τετέλεσται και το μέτρο των τετελεσμένων; Άγγιξε το άσπρο πουκάμισο του Στέλιου, άπλυτο από το καλοκαίρι. Μύρισε λαίμαργα τις κιτρινίλες του ιδρώτα του στις μασχάλες, φίλησε τον γιακά σαν να φιλούσε τον λαιμό του. “Εσένα, δεν έχω
σκοπό να σε μπουγαδιάσω” ψιθύρισε κι αμέσως μετά κόλλησε στον καθρέφτη. Λαχταρούσε να βρει κατάφατσα εκεί το πρόσωπο του άντρα της, να δει τα ματόκλαδά του να παίζουν, τις φλέβες του λαιμού να φουσκώνουν και να ξεφουσκώνουν ολοζώντανες. Θα ακουμπούσε τα δάχτυλά της στο κεφάλι του, θα μετρούσε σωστά το πλάτος του μετώπου, την απόσταση από τα φρύδια ως τις ρίζες των
μαλλιών του. Περίμενε, περίμενε, στο τζάμι υπήρχε μόνο το σπασμένο μούτρο της και το θολωμένο βλέμμα της. Αυτή, η Πηγή Βογιατζή, αυτή που διάβαζε τα μάτια των άλλων, καρφώθηκε εκεί για είκοσι λεπτά και δεν μπορούσε να διαβάσει τα δικά της. Ένιωσε το στήθος και το κεφάλι της να καίνε την ίδια στιγμή που τα πόδια της είχαν ολότελα ξυλιάσει, άλλος άνθρωπος από τη μέση και πάνω, άλλος από τη μέση και κάτω. Έκλεισε τα μάτια και ψιθύρισε πέντε λέξεις κοφτά. Δεν ξέρω πού να είμαι.
02. “Το χαμόγελο του δράκου”
Παπαδάκη Αλκυόνη,
Εκδόσεις Διόπτρα
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Εμείς… που κάναμε ψίχουλα την ψυχή μας για να ταΐσουμε τα όρνια. Εμείς… που περπατήσαμε μέσα στη βροχή γιατί δεν καταδεχτήκαμε να πάρουμε την ομπρέλα που μας πρόσφεραν οι άλλοι επ’ αμοιβή… Εμείς… που περπατήσαμε στον υπόνομο μ’ ένα τριαντάφυλλο στο χέρι. Εμείς… που κάναμε τον δράκο που φώλιαζε μέσα μας να χαμογελάσει. Εμείς… που φτάσαμε στην άκρη του γκρεμού, μόνο και μόνο για ν’ απολαύσουμε τη θέα… Εμείς… που δεν ζητήσαμε ποτέ τα ρέστα της ζωής μας από τον ταμία. Να ’μαστε, λέει, στη βαρκούλα… και να ’χε φεγγαράδα… και ν’ αρμενίζαμε…
Λίγα λόγια για την συγγραφέα:
Γεννήθηκε στο Νιο Χωριό του νομού Χανίων της Κρήτης. Ο πατέρας της ήταν δάσκαλος, ο οποίος είχε παρασημοφορηθεί μετά τον πόλεμο της Αλβανίας. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια. Μπήκε εσωτερική στη Γαλλική Σχολή Saint Joseph των Χανίων και ύστερα πήγε στην Αθήνα για να σπουδάσει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο αλλά δεν το τελείωσε ποτέ, επειδή άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα δημοσιογραφίας στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Παράλληλα έγραφε το πρώτο της βιβλίο, με τίτλο “Κόκκινο σπίτι” και το οποίο εξέδωσε με δικά της χρήματα. Με επιστολή ζήτησε δουλειά στον Χρήστο Λαμπράκη, ο οποίος εκείνη την εποχή διηύθυνε το περιοδικό “Ταχυδρόμος” και εξέδιδε, μεταξύ άλλων, τις εφημερίδες “Το Βήμα” και “Τα Νέα”. Μαθήτευσε κοντά στον δημοσιογράφο Νίκο Κακαουνάκη στα “ΝΕΑ” και έπειτα, με πρόσκληση του Τάσου Βουρνά στην εφημερίδα “Αυγή” όπου έκανε ελεύθερο ρεπορτάζ. Εκείνη την εποχή, διαμόρφωσε αριστερή συνείδηση.
03. “Χωρίς μαγνητόφωνο”
Σταυρούλα Παπασπύρου,
Εκδόσεις Πόλις
Πορτρέτα και συνεντεύξεις σημαντικών Ελλήνων συγγραφέων από τα τέλη της δεκαετίας του ΄80 ως τις μέρες μας. Ένα ταξίδι στις μεταμορφώσεις της Ελλάδας κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια, μέσα από τα έργα, τη δημόσια στάση και τον λόγο δημιουργών όπως οι Χρήστος Βακαλόπουλος, Θανάσης Βαλτινός, Βασίλης Βασιλικός, Ρέα Γαλανάκη, Γιώργης Γιατρομανωλάκης, Μιχάλης Γκανάς, Θεόδωρος Γρηγοριάδης, Σωτήρης Δημητρίου, Μάρω Δούκα, Ζυράννα Ζατέλη, Άλκη Ζέη, Νίκος Θέμελης, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Ιωάννα Καρυστιάνη, Πέτρος Μάρκαρης, Ηλίας Μαγκλίνης, Δημήτρης Νόλλας, Γιάννης Ξανθούλης, Χρήστος Οικονόμου, Νίκος Παναγιωτόπουλος, Αλέξης Πανσέληνος, Τίτος Πατρίκιος, Γιώργος Σκαμπαρδώνης, ‘Ερση Σωτηροπούλου, Φαίδων Ταμβακάκης, Πέτρος Τατσόπουλος, Γιάννης Τσίρμπας, Ευγενία Φακίνου, Διονύσης Χαριτόπουλος, Νίκος Χουλιαράς. H Σταυρούλα Παπασπύρου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και μέσα επικοινωνίας στο Παρίσι. Πολιτιστική συντάκτρια από το 1987, έχει εργαστεί στην Αυγή και την Ελευθεροτυπία, σε περιοδικά (Τέταρτο, Αντί, Μετρό, Σινεμά, ΜΕΝ, Vogue), και σε τηλεοπτικές εκπομπές (Βιβλιόραμα, ΄Αξιον Εστί, Έχει γούστο), καλύπτοντας κυρίως το ρεπορτάζ βιβλίου.
04. “Οι κόρες της Ελλάδας 2
– Ο διχασμός”
Φιλομήλα Λαπατά,
Εκδόσεις Ψυχογιός
Υπάρχουν κάτι στιγμές έσχατες, που αλλάζουν τη ζωή. Όχι μόνο τη δική σου, αλλά και όσων βρίσκονται γύρω σου. Και υπαίτιος είσαι εσύ. Κατόπιν, τίποτα δεν μπορεί να είναι το ίδιο. Η κρίση που ξεσπά στο πολιτικό μέτωπο της Ελλάδας του 1843 και συνεχίζεται στα επόμενα χρόνια εισβάλλει και στην προσωπική ζωή μιας σπουδαίας οικογένειας της μετεπαναστατικής Αθήνας, με αποτέλεσμα η απόγονος Ελισάβετ Δούκα, φιγούρα ακριβοθώρητη, διάφανη όπως το υγρό στοιχείο, που είχε τη δύναμη με την αφτιασίδωτη ποιότητά της να βγάζει τους Αθηναίους από την καθημερινότητα, διχασμένη ερωτικά, να υποπέσει σε ένα μεγάλο «λάθος» το οποίο σημαδεύει ανεξίτηλα και με τραγικές συνέπειες τη ζωή πολλών προσώπων… Η Φιλομήλα Λαπατά, με πρόθεση κοινωνικής ακτινοσκόπησης και με επιμέρους ήρωες που έχουν λόγο, αναπαριστά μια γκραβούρα της Αθήνας του 1840-1875 σε ένα αυτοτελές, πολυπρόσωπο, απολαυστικό και
απρόβλεπτο μυθιστόρημα πάνω στον διχασμό: εσωτερικό, πολιτικό, ερωτικό. Υπαρξιακοί προβληματισμοί, ηθικά διλήμματα και η αιώνια πάλη του Καλού με το Κακό γύρω από τις έννοιες της ταυτότητας, της πατρίδας και της οικογένειας. Επιμέρους γεγονότα που δένουν με
την κεντρική ιστορία, ευρηματική πλοκή και φαντασμαγορικοί χαρακτήρες, ελαττωματικοί καλοί και χαρισματικοί κακοί συνθέτουν το δεύτερο μυθιστόρημα της ιστορικής τριλογίας ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.
