Ο Βασίλης Μπισμπίκης είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και μαζί με ακόμα δύο φίλους, ιδιοκτήτης του θεάτρου Cartel στην Αθήνα.
Το 2019 απέσπασε το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας και καλύτερης παράστασης του κοινού του Αθηνοράματος για το “Άνθρωποι και Ποντίκια”, του Τζον Στάινμπεκ, το οποίο θα συνεχιστεί και φέτος υπό τη νέα στέγη του Cartel στο Ρέντη, ένα παλιό μηχανουργείο 1500 τ.μ., παραχώρηση της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση.
Θα ακολουθήσει ο Άρης Βελουχιώτης σε απόδοση κειμένου της Σ. Αδαμίδου, και τα “Κόκκινα Φανάρια” σε μία τρανς εκδοχή και τα δυο σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη.
Παράλληλα με όλα τα θεατρικά θα τον δούμε να πρωταγωνιστεί και στις “Άγριες Μέλισσες” του ΑΝΤ1 στον ρόλο του βίαιου Μάνου Βόσκαρη.
Στην πραγματικότητα, όμως, ο Βασίλης δεν είναι απλά ηθοποιός αλλά ένας άνθρωπος που αγαπάει τον άνθρωπο και το εκφράζει μέσα από την τέχνη του. Λατρεύει τα άκρα, ζει από αυτά, με αυτά και για αυτά. Αγαπάει το περιθώριο και παράλληλα τον εξοργίζει που υπάρχει. Δηλώνει παρών και παρουσιάζει τη θέση του.
Αγαπάει την Κρήτη μέσα από τους ανθρώπους της, αγαπάει τα βουνά, τη θάλασσα και το κρασί, μα κυρίως αγαπάει την Κρήτη γιατί εδώ η ψυχή του αγαλλιάζει. Από φέτος δηλώνει και νόμιμα πλέον δημότης Απτέρων.
Επιμέλεια: Αρχόντισσα Κοκοτσάκη
Ισχύει ότι ζήτησες να γίνεις δημότης Απτέρων?
(Γελάει) Είπα του Παναγιώτη Μαρινάκη: “Nα σου πω; Θα με κάνετε δημότη Μεγάλων Χωραφίων (Άπτερα);” Μου λέει: “εύκολο’.” Πήγα, έφτιαξα ό,τι χαρτιά μού ζήτησε οπότε πλέον είμαι δημότης Χανίων.
Γιατί η Κρήτη; Τι σου βγάζει αυτό το μέρος;
Τους ανθρώπους αγαπώ. Τη σχέση που έχω κάνει με τους ανθρώπους. Αυτό είναι το βασικό αλλά από εκεί και πέρα και ο τόπος μού ταιριάζει πολύ, η κουλτούρα. Η ομορφιά της, τα βουνά της, η θάλασσά της, τα πρόβατα, τα χωριά, ο τρόπος που μιλάνε οι άνθρωποι, η ομιλία τους, τα κρητικά τραγούδια, το κρασί το Ρωμαίικο, η τσικουδιά, το φαγητό, το αντικριστό, όλα αυτά είναι λες και υπήρχαν πάντα μέσα μου. Κάθε φορά που κατεβαίνω στην Κρήτη η ψυχή γαληνεύει, είναι λες και πάει στον τόπο της. Γειώνομαι, έρχομαι πιο κοντά στον εαυτό μου. Έχω βρει τον τόπο μου.
Θα ερχόσουν να δημιουργήσεις ένα θεατρικό έργο στα βουνά της Κρήτης;
Εννοείται το έχω σκεφτεί. Θα το ήθελα πάρα πολύ. Είχα βρει μία ιστορία δύο ανθρώπων που στο αντάρτικο και αφού είχε τελειώσει η ιστορία του εμφυλίου, παρέμειναν για πολλά ακόμα χρόνια πάνω στα βουνά. Είναι μία ιστορία που με συγκινεί, αυτή την ιστορία θα ήθελα πάρα πολύ να την κάνω στην Κρήτη και να γυρνούσα από χωριό σε χωριό να παρουσιάζω την παράσταση.
Ο ρόλος σου στις “Άγριες Μέλισσες”, που μάλιστα υποδύεσαι έναν βίαιο άνθρωπο, κάνει τις γυναίκες να σε ερωτεύονται;
Αυτό είναι ένα θέμα, εκεί καταλαβαίνεις τη διαστροφή των γυναικών. Όταν υπάρχουν γυναίκες που θέλουν να κλειστούν στο κελί με τον Βόσκαρη, με έναν άνθρωπο που βιάζει και χρησιμοποιεί βία, υποσυνείδητα με κάποιο τρόπο αρέσει στις γυναίκες οπότε εκεί υπάρχει μία διαστροφή.
Ποιο είναι το κριτήριο χωρίς το οποίο δε θα πεις ναι σε έναν ρόλο, είτε στο θέατρο, είτε στην τηλεόραση, ή στον κινηματογράφο;
Αν έχω να πω κάτι μέσα από αυτόν τον ρόλο. Κάτι προσωπικό. Κυρίως όσο αφορά το θέατρο, που είναι πιο ψαγμένο, γιατί στην τηλεόραση επιλέγουν τους ρόλους κάποιοι άλλοι για σένα και σου προτείνουν κάτι πολύ συγκεκριμένο. Εκεί το μετράς διαφορετικά, αν ο ρόλος έχει ενδιαφέρον, αν έχεις κάτι να πεις, αν τα οικονομικά είναι καλά. Παίζουν πολλά. Στο θέατρο, όμως, η επιλογή που κάνω στα κείμενα δεν έχει να κάνει καθόλου με τον δικό μου ρόλο. Στο θέατρο επιλέγω θέματα. Για ποιο θέμα θέλω να μιλήσω αυτή την περίοδο. Π.χ. θέλω να μιλήσω για τη φιλία: θα ψάξω αντίστοιχα έργα και τι ρόλο θα υποδυθώ δεν έχει καμία σημασία στην επιλογή του έργου. Με ενδιαφέρει το σύνολο και όχι ο ρόλος.
Νιώθεις χρέος ως άνθρωπος, το έχει ανάγκη η ψυχή σου να σοκάρεις, όπως έχεις δηλώσει, ή το κάνεις γιατί αγαπάς τη δουλειά σου;
Είναι η ανάγκη μου να εκφραστώ μέσα από το θέατρο. Αυτή τη τέχνη ξέρω, μέσα από αυτή εκφράζομαι για να μιλήσω για πράγματα που αφορούν την κοινωνία. Από εκεί και πέρα, όμως, ο τρόπος, η φόρμα και το πώς θα παρουσιαστεί έχει να κάνει με το “σοκ” γιατί πιστεύω ότι με τη βία ή με το “σοκ” μπορείς να εμβολίσεις πιο εύκολα, να κάνεις μία μεταστροφή μες στην ψυχή του ανθρώπου. Δε θέλω να κάθονται αναπαυτικά στα καθίσματά τους και να παρακολουθούν κάτι από απόσταση, θέλω να τους επηρεάζει άμεσα και σκληρά. Νιώθω ότι με αυτό τον τρόπο μπορείς να τους μεταστρέψεις τη σκέψη.
Και γιατί να το κάνεις αυτό? Πρέπει να αλλάξουμε την κοινωνία ή μήπως είναι εκεί που η ίδια έχει επιλέξει να είναι, με τα άσχημά της ή τα καλά της…
Εμένα δεν με ενδιαφέρει τι κάνει στα άσχημά του ή στα καλά του ο καθένας προσωπικά, με ενδιαφέρει όταν υπάρχουν αδικίες. Με ενδιαφέρει το περιθώριο. Δεν κρίνω τους ανθρώπους. Αγαπάω τον άνθρωπο πολύ. Αυτό που κρίνω είναι το κομμάτι στο περιθώριο που δεν αγγίζεται. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που πρέπει να είναι στο περιθώριο. Στο περιθώριο οδηγείται από τις συμπεριφορές ανθρώπων, από τις συμπεριφορές τους κράτους και πολλών ακόμα άλλων παραμέτρων. Δε διανοούμαι που τώρα βλέπω αλλοδαπούς, Ιρακινούς, Πακιστανούς, όλους τους πρόσφυγες, στις μάντρες ανακύκλωσης να κοιμούνται σε κουβούκλια και να τρώνε σαν τα σκυλιά. Θα μπορούσε να υπήρχε μία καλύτερη πρόνοια για όλους αυτούς τους ανθρώπους. Αυτό με αφορά, θέλω να το δούνε. Ότι υπάρχει αυτός ο κόσμος, που για κάποιο λόγο αρνείστε να τον δείτε, υπάρχει, όμως, και θα τον δείτε, θέλετε δε θέλετε. Αν είμαι αφορμή που την επόμενη μέρα τον άνθρωπο που πουλάει π.χ. τριαντάφυλλα, ή χαρτομάντιλα, τον δεις με άλλο μάτι, και εκεί που του μιλούσες άσχημα, του δώσεις ένα χαμόγελο… ε, κάτι έχω πετύχει μέσα από αυτό.
Μέσα από τον πόνο ή μέσα από εμπειρίες χαράς έχεις φτάσει εδώ που έχεις φτάσει;
Όλα έχουν παίξει ρόλο. Και ο πόνος και η χαρά και η θλίψη και η κατάθλιψη και η έκσταση. Όλα έχουν παίξει στη ζωή μου. Σε ακραίες μορφές. Έζησα μία πολύ ακραία ζωή μέσα στην υπερβολή και συνεχίζω να τη ζω, με άλλο τρόπο, όμως, όχι ρεμπελοκαταστροφικό όπως ήταν πριν. Δε μετάνιωσα για αυτόν τον τρόπο ζωής γιατί αυτή η ζωή με οδήγησε σε αυτό που είμαι τώρα.
Τώρα ξέρεις τι είσαι?
Ξέρω ότι είμαι ένας άνθρωπος που θέλει να ζει στα άκρα και θέλω να φέρνω και τους άλλους στα άκρα. Αυτό είναι το κακό (γελάει). Νομίζω ότι, όταν οι άνθρωποι είναι στα άκρα όπως π.χ. με το αλκοόλ όπως κάνουμε στην Κρήτη, ή σε έναν ακραίο τσαμπουκά, βλέπεις ποιος πραγματικά είναι ο άλλος, ακόμα και μέσα στις σχέσεις σε ακραίες καταστάσεις και τη μαυρίλα θα δεις ποιος πραγματικά είναι ο άλλος.
Στις σχέσεις οφείλουμε να αλλάζουμε ή να προσπαθούμε να μην αλλάζουμε, να μένουμε ο εαυτός μας;
Να παραμείνεις ο εαυτός σου είναι πολύ σημαντικό πράγμα αλλά και ο εαυτός σου ο ίδιος αλλάζει με τα χρόνια και τα θέλω σου διαφοροποιούνται. Το θέμα είναι ο ένας να αντέχει τα θέλω του άλλου, να μην τα κρίνει και να τον βοηθάει να πραγματώσει αυτά τα θέλω του. Συντροφικά από απόσταση και χωρίς πίεση. Να αφήνεις τον άλλον να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει στη ζωή του χωρίς να σημαίνει ότι αναιρείς αυτόν που είναι δίπλα σου και τα δικά του θέλω. Χρειάζεται μία πνευματικότητα για να αφήσεις χώρο να φύγει να πετάξει.
Πόσους Βασίληδες έχεις αλλάξει από παιδί;
Νομίζω πάρα πολλούς και ακόμα σκοτώνω. Υπάρχει ένας Βασίλης στο κέντρο και υπάρχουν και πάρα πολλοί οι ρόλοι του Βασίλη. Έχω έναν ρόλο π.χ. του τοξικομανή,τον έπαιξε αυτόν τον ρόλο ο Βασίλης ο βασικός και μετά πάει τον σκότωσε. Μετά άλλος και άλλος ρόλος. Πολλοί οι ρόλοι. Τους σκοτώνω δεν τους αφήνω, αλλά ο Βασίλης-πυρήνας μένει εκεί που είναι. Ελέγχει τους υπόλοιπους ρόλους και τα παιχνίδια τους.
Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να ανήκουμε σε ομάδες, μπορείς να ανήκεις σε οποιαδήποτε πολιτική ή κοινωνική ομάδα και να είσαι ελεύθερος; Ακόμα και αν μιλάμε για αναρχία…
Ελευθερία δεν έχει να κάνει τόσο με το πολιτικό κομμάτι. Εγώ θα ήθελα να είμαι αναρχικός, η αναρχία είναι πολύ μεγάλο πνεύμα, δεν μπορείς εύκολα να είσαι αναρχικός, χρειάζεται τρομερή πνευματικότητα και ωριμότητα για να πει κάποιος ότι είναι αναρχικός. Θα ήθελα πολύ να είμαι αλλά δυστυχώς δεν είμαι, συστημικός είμαι, στο σύστημα ανήκω. Την ελευθερία, όμως, την ορίζω κάπως διαφορετικά. Όλοι θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι και να είμαστε ο εαυτός μας, είναι το θέλω της ζωής μας κατά κάποιον τρόπο αλλά υπάρχει και ένα άλλο αντι-θέλω, που έρχεται σε σύγκρουση με το θέλω να είμαι ελεύθερος, αυτό το κομμάτι είναι της αποδοχής. Δεν γίνεται να είσαι και ελεύθερος και να θες και αποδοχή. Οπότε εκεί συγκρούονται αυτά τα δύο και αρχίζεις και λες ψέματα και στους άλλους και στον ίδιο σου τον εαυτό πάνω από όλα.
