Λίγους μήνες πριν, το καλοκαίρι που τελείωσε, ανάμεσα στους επισκέπτες της πόλης μας με σκοπό τον τουρισμό ήταν και ο ιδιοκτήτης διάσημου ιταλικού εστιατορίου, ο οποίος πέρασε και το
κατώφλι του Μηδέν Άγαν με σκοπό να αναζητήσει καλό ελληνικό κρασί!
Επιμέλεια:
Μαρία Ανδρονίδου
Μηδέν Άγαν / Οινικό Κέντρο Κρήτης
Wine Center of Crete
Στη συζήτηση που ακολούθησε μεταξύ μας, θέλησα να μάθω σε ποιο ποσοστό ένα μέτριο, καλό ή πολύ καλό ιταλικό εστιατόριο συμπεριλαμβάνει στο Wine List του κρασιά άλλων χωρών. Όπως καταλαβαίνετε, δεν θα τολμούσα καν να τον ρωτήσω για πολύ γνωστά ελληνικά κρασιά. Αναφέρθηκα μόνο σε γαλλικά ή έστω κρασιά διάσημων περιοχών της υπόλοιπης Ευρώπης. Το μειδίασμα στο πρόσωπό του δεν άφηνε κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Από 0% έως 5% υπάρχει πιθανότητα να βρεις κρασί άλλων χωρών σε κατάλογο κρασιών στην Ιταλία. Αυτό έρχεται σε τέλεια αντίθεση με τη θέση της χώρας αυτής στον εξαγωγικό χάρτη του κόσμου, η οποία ανταγωνίζεται τη Γαλλία και την Ισπανία. Βέβαια, όπως όλοι οι ταξιδιώτες, που καταφθάνουν όλα αυτά τα 21 χρόνια στο Μηδέν Άγαν, έτσι κι αυτός ήθελε να δοκιμάσει κρασί του τόπου μας, της Ελλάδας, και μάλιστα ποικιλίες που παράγονται μόνο εδώ. Την ίδια στιγμή, φανταστείτε την εικόνα όλων εκείνων που ενώ έρχονται στη χώρα μας για διακοπές, επιμένουν να ζητούν κρασιά από την Ισπανία ή την Ιταλία ή τη Γαλλία ή τη Νέα Ζηλανδία και την Νότιο Αφρική. Σε αυτό το σημείο μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί αν η τάση αυτή έχει να κάνει με την τεράστια απογοήτευση που πιθανότατα εισέπραξαν οι παραπάνω από κάποιους ασυνείδητους που εξακολουθούν ακόμη να πιστεύουν ότι όποιος έρχεται στη χώρα μας για διακοπές το καλοκαίρι είναι άσχετος από κρασί και έτσι του σερβίρουν στην κυριολεξία ό,τι πιο φθηνό βρήκαν, υπερτιμημένο βέβαια και πάει περίπατο η ελληνική φιλοξενία και το ελληνικό φιλότιμο…
Εδώ, να σας αναφέρω τη φράση ενός άλλου τουρίστα, Γάλλου σε αυτή την περίπτωση, ο οποίος 18 χρόνια πριν, μπαίνοντας στο Μηδέν Άγαν και βλέποντας όλη εκείνη τη συλλογή ελληνικών κρασιών που έφτανε τις 2.000 ετικέτες περίπου, μου είπε πολύ επιθετικά ότι παρόλη την συλλογή δεν θα αγόραζε ποτέ ελληνικό κρασί, γιατί οι Έλληνες αξίζουν να φτιάχνουν μόνο ρετσίνα, μιας και δεν μπορούν να φτάσουν τους Γάλλους που είναι γεννημένοι να φτιάχνουν κρασί! Ακριβώς λόγω τέτοιων απόψεων, ακόμη απορώ και με την επιμονή κάποιων Ελλήνων να ζητούν κρασιά
εισαγωγής μόνο για «την εικόνα» και όχι για την ουσία. Βέβαια, δεν θα έγραφα όλα τα παραπάνω μόνο για να σας εκφράσω τις αρνητικές απόψεις μου πάνω στο εισαγόμενο κρασί. Δεν είμαι κατά του να δοκιμάζει κάποιος εισαγόμενο κρασί. Είμαι, όμως, απολύτως αρνητική στο να επιλέγει ο απλός καταναλωτής εισαγόμενο κρασί, χωρίς πρώτα να γνωρίσει τουλάχιστον 5 ετικέτες από
την ίδια ποικιλία σταφυλιού από διαφορετικούς Έλληνες παραγωγούς της ίδιας περιοχής. Και αφού σχηματίσει εικόνα, τότε να αποφασίσει τι τύπος κρασιού του ταιριάζει καλύτερα. Μεγάλη κουβέντα και θέμα για να κλείσει με ένα άρθρο. Ο στόχος μου ήταν ο προβληματισμός όλων όσων θα το διαβάσουν…
